Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Η Ιστορία του Κιρζάι




Πριν από πολλά χρόνια, ζούσε ένας νέος έμπορος που λεγόταν Κιρζάι. Μια μέρα, οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον ανάγκασαν να ταξιδέψει μέχρι το χωριό Τσιγκάν, που βρισκόταν σε απόσταση 200 χιλιομέτρων.

Η συνηθισμένη διαδρομή περνούσε κατά μήκος των πρόποδων του βουνού, έτσι που στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού ο Κιρζάι να έβρισκε προστασία από το δυνατό Ήλιο. Εκείνη όμως τη φορά, ο χρόνος τον πίεζε.Ήταν απόλυτη ανάγκη να φτάσει στο Τσιγκάν το γρηγορότερο δυνατόν. Κι έτσι αποφάσισε να ακολουθήσει μια άλλη πορεία που περνούσε μέσα από την έρημο Σιρ Ντάρια.
Πολλοί λίγοι τολμούν να διασχίσουν την έρημο Σιρ Ντάρια, που είναι γνωστή για τον καυτό της ήλιο. Παρ' όλα αυτά, ο Κιρζάι πότισε την καμήλα του, γέμισε τα φλασκιά του και ξεκίνησε για το ταξίδι.



Περπατούσε ήδη αρκετές ώρες, όταν άρχισε να σηκώνεται ο άνεμος της ερήμου. Ο Κιρζάι μουρμούρισε κάτι κι ανάγκασε την καμήλα του να προχωρήσει με γρηγορότερο ρυθμό. Ξαφνικά ένα θέαμα έκανε το αίμα του να παγώσει. Γύρω στα 100 μέτρα μπροστά του είχε ξεσηκωθεί ένας γιγάντιος ανεμοστρόβιλος.Ήταν η πρώτη φορά που ο Κιρζάι έβλεπε κάτι τέτοιο.Ένα παράξενο πορφυρό φως απλωνόταν γύρω από τον ανεμοστρόβιλο, που άλλαζε ακόμα και το χρώμα της άμμου.
Ο Κιρζάι δίστασε. Μήπως θα έπρεπε να αλλάξει δρόμο και να παρακάμψει αυτό το παράξενο φαινόμενο ή να ακολουθήσει την αρχική του πορεία ; Βιαζόταν όμως πολύ. Σκέφτηκε πως δεν είχε καιρό να πάρει το μακρύτερο μονοπάτι κι έτσι, με κατεβασμένο κεφάλι και κυρτωμένους ώμους, προχώρησε προς τα μπρος.
Τον περίμενε όμως μια μεγάλη έκπληξη: απ' τη στιγμή που μπήκε μέσα στην καταιγίδα, όλα έγιναν πολύ πιο ήσυχα. Ο άνεμος δεν τον χτυπούσε πια τόσο δυνατά στο πρόσωπο. Αισθάνθηκε ικανοποιημένος που είχε πάρει τη σωστή απόφαση.
Αλλά ξαφνικά αναγκάστηκε να σταματήσει και πάλι. Λίγα βήματα μπροστά του, ξαπλωμένος στο έδαφος δίπλα σε μια γονατισμένη καμήλα βρισκόταν ένας άνδρας. Αμέσως ο Κιρζάι κατέβηκε από τη δική του καμήλα για να δει τι συμβαίνει.
Αν και ο άνδρας είχε τυλιγμένο το κεφάλι του μ' ένα μαντήλι, ο Κιρζάι δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει ότι ήταν προχωρημένης ηλικίας.
Ο γέροντας άνοιξε τα μάτια του, τον κοίταξε έντονα για μια στιγμή και ψιθυρίζοντας του είπε με βραχνή φωνή:
«Είσαι... εσύ;»
Ο Κιρζάι γέλασε και κούνησε το κεφάλι.
«Τι; Μη μου πεις πως ξέρεις ποιος είμαι! Η φήμη μου απλώθηκε λοιπόν σ' όλη την έρημο του Σιρ Ντάρια; Αλλά πες μου, γέροντα, εσύ ποιος είσαι;»
Ο άνδρας δεν είπε τίποτε. Ο Κιρζάι συνέχισε:
«Όποιος και να σαι, δεν φαίνεσαι καλά. Πού πηγαίνεις;»
«Στην Τζίβα,» αναστέναξε ο γέρος. «Αλλά δεν έχω άλλο νερό».
Ο Κιρζάι σκέφτηκε για λίγο. θα μπορούσε βέβαια να μοιραστεί ένα μέρος από το νερό του με το γέροντα. Αν όμως το έκανε, κινδύνευε να τελειώσει το δικό του το νερό.
Αλλά δεν του έκανε καρδιά να τον εγκαταλείψει στην κατάσταση αυτήν. Δεν μπορούσε να του φερθεί σαν να ήταν σκύλος, αφήνοντας τον να πεθάνει χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά πίσω του.
«Στο διάβολο τα σχέδια μου», σκέφτηκε ο Κιρζάι. «Αν χρειάζομαι κι άλλο νερό, αρκεί να βρω το μονοπάτι κατά μήκος των βουνών. Η ανθρώπινη ζωή είναι πιο σημαντική από μια επαγγελματική συνάντηση!»
Βοήθησε το γέρο να πιει νερό, γέμισε ένα από τα φλασκιά του και μετά τον βοήθησε να ανέβει στην καμήλα του.
«Προχώρα ίσια προς τα κει», του είπε, δείχνοντας με το δάκτυλο, «και θα φτάσεις στην Τζίβα σε κάνα δυο ώρες».
Ο γέρος έκανε ένα νεύμα ευχαριστίας με τα χέρια του. Πριν ξεκινήσει, έστρεψε τα βλέμμα του προς τον Κιρζάι και είπε αυτά τα παράξενα λόγια:
«Μια μέρα η έρημος θα στο ξεπληρώσει». Και μετά έσπρωξε με τα πόδια του τα πλευρά της καμήλας του για να την αναγκάσει να πάει προς την κατεύθυνση που του είχε δείξει ο Κιρζάι.
Ο Κιρζάι συνέχισε το ταξίδι του. Η ευκαιρία που τον περίμενε στο Τσιγκάν είχε σίγουρα χαθεί, μέσα του όμως επικρατούσε γαλήνη.




Ο καιρός πέρασε. Τριάντα χρόνια αργότερα, η δουλειά του Κιρζάι τον ανάγκαζε να πηγαινοέρχεται συνέχεια μεταξύ της Τζίβα και του Τσιγκάν. Δεν είχε πλουτίσει, αλλά κέρδιζε αρκετά, ώστε να είναι σε θέση να εξασφαλίζει μια άνετη ζωή στην οικογένεια του. Δεν ζητούσε και τίποτε περισσότερο.
Μια μέρα, ενώ βρισκόταν στο Τσιγκάν πουλώντας δέρματα στο παζάρι, έμαθε πως ο γιος του ήταν βαριά άρρωστος. Έπρεπε οπωσδήποτε να πάει αμέσως κοντά του. 0 Κιρζάι δεν έχασε καιρό, θυμήθηκε το σύντομο δρόμο μέσα απ' την έρημο, που θέλησε να ακολουθήσει πριν από 30 χρόνια. Πότισε την καμήλα του, γέμισε τα φλασκιά του και ξεκίνησε.
Στο δρόμο προσπαθούσε να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο, αναγκάζοντας την καμήλα του να τρέχει συνεχώς. Δεν διέκοπτε το ταξίδι του, ούτε καν πήγαινε πιο αργά, όταν ήθελε να πιει νερό. Κι εξαιτίας αυτής της βιασύνης, έγινε το ατύχημα. Ξαφνικά το φλασκί τού ξέφυγε από τα χέρια και πριν καλά-καλά προλάβει να κατέβει, για να το ξαναπάρει, το νερό εξαφανίστηκε μέσα στην άμμο. 0 Κιρζάι ξεστόμισε μια δυνατή βρισιά. Μ' ένα μόνο φλασκί νερό ήταν αδύνατο να διασχίσει την έρημο. Η σκέψη όμως του γιου του, τον έσπρωξε να προχωρήσει:
«Πρέπει να το κάνω και θα το κάνω!»
Ο ήλιος στην έρημο Σιρ Ντάρια είναι αμείλικτος, αδιάφορος μπροστά στο λόγο που μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να αψηφήσει τις καυτές του ακτίνες. Καίει ασταμάτητα με την ίδια πάντα δύναμη κι ένταση. Ο Κιρζάι δεν άργησε να ανακαλύψει το τραγικό του λάθος. Η γλώσσα του ξεράθηκε και το δέρμα του κάηκε. Το μοναδικό φλασκί που του είχε απομείνει, είχε κιόλας αδειάσει. Και δεν έφταναν όλα αυτά! Έντρομος είδε να ξεσηκώνεται ανεμοθύελλα. Τύλιξε το μαντήλι γύρω από το κεφάλι του, έκλεισε τα μάτια
κι αφέθηκε να τον οδηγήσει η καμήλα. Δεν καταλάβαινε πια τι γινόταν γύρω του.



Μπροστά του τώρα σηκώθηκε ένας γιγάντιος ανεμοστρόβιλος, αναδύοντας ένα απαλό πορφυρό χρώμα, αλλά ο Κιρζάι, που ήταν σχεδόν αναίσθητος, δεν έβλεπε τίποτα. Η καμήλα του μπήκε μέσα στον ανεμοστρόβιλο, προχώρησε μερικά βήματα και μετά κάθισε απότομα κάτω. Ο Κιρζάι κατρακύλησε πάνω στο έδαφος.
«Αυτό είναι το τέλος», σκέφτηκε. «0 γιος μου δεν θα με ξαναδεί ποτέ πια!»
Εκείνη όμως τη στιγμή, έβγαλε μια κραυγή χαράς. Προς το μέρος του ερχόταν μια καμήλα, που πάνω της καθόταν ένας άνθρωπος. Αλλά όσο περισσότερο τον πλησίαζε, τόσο η χαρά του Κιρζάι μετατρέπονταν σε βαθιά έκπληξη .
Ο άνθρωπος ξεπέζεψε απ' την καμήλα του. Ο Κιρζάι τον ήξερε! Αναγνώρισε το νεανικό του πρόσωπο, τα ρούχα του, ακόμα και την καμήλα του! Την καμήλα που ο ίδιος ο Κιρζάι είχε αγοράσει για δυο πολύτιμα βάζα πριν από πολλά χρόνια.
Ο Κιρζάι ήταν σίγουρος: ο νέος άνδρας που είχε έρθει να τον βοηθήσει ήταν ο εαυτός του!Ήταν ο ίδιος ο Κιρζάι, όπως ήταν πριν από 30 χρόνια!
«Είσαι... εσύ;» ψιθύρισε ο Κιρζάι με βραχνή φωνή.
0 νέος τον κοίταξε και γέλασε.
«Τι; Μη μου πεις πως ξέρεις ποιος είμαι! Η φήμη μου απλώθηκε λοιπόν σ' όλη την έρημο του Σιρ Ντάρια; Αλλά πες μου, γέροντα, εσύ ποιος είσαι;»
Ο Κιρζάι δεν απάντησε. Δεν ήξερε τι να κάνει. Είτε θα 'πρεπε να πει στο νέο ποιος ήταν, είτε να μη μιλήσει καθόλου.
Στο μεταξύ ο νέος συνέχισε:
«Όποιος και να σαι, δεν φαίνεσαι καλά. Πού πηγαίνεις;» «Στην Τζίβα,» αναστέναξε ο γέρος. «Αλλά δεν έχω άλλο νερό».
Ο Κιρζάι είδε ότι ο νέος ζύγιζε μέσα του την κατάσταση κι ήξερε ακριβώς τι περνούσε από το μυαλό του: θα 'πρεπε να βοηθήσει τον Κιρζάι ή να προσπεράσει και να κάνει τη δουλειά του; Αλλά ο Κιρζάι ήξερε ποια θα ήταν η απόφαση του και χαμογελούσε, καθώς παρακολουθούσε το νέο να του δίνει νερό. Κατόπιν ο νέος γέμισε το άδειο του φλασκί, τον βοήθησε να ανέβει στην καμήλα του και του έδειξε με το δάκτυλο το δρόμο.
«Προχώρα ίσια προς τα κει και θα φτάσεις στην Τζίβα σε κάνα δυο ώρες".
Ο γερο-Κιρζάι κοίταξε ένα λεπτό τον εαυτό του όπως ήταν κάποτε, κι έκανε ένα νεύμα ευχαριστίας, θα ήθελε να μιλήσει με το νέο για πολλά πράγματα, αλλά το μόνο που μπόρεσε να πει ήταν:
«Μια μέρα η έρημος θα στο ξεπληρώσει».
Και μετά ξεκίνησε βιαστικά για την Τζίβα, όπου τον περίμενε ο γιος του.



Ο Κιρζάι με τα χρόνια έγινε σοφός άνθρωπος κι όλοι τον σέβονταν. Και όταν διηγόταν την παράξενη ιστορία του, όλοι όσοι τον άκουγαν τον πίστευαν. Από τότε η έρημος του Σιρ Ντάρια έμεινε γνωστή με το όνομα Σαμοβστρέτσα, που θα πει:
η έρημος όπου συναντά κανείς τον εαυτό του.



Ο Jacob Needleman (καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Σαν Φραντσίσκο ) στο βιβλίο του
" Χρόνος και Ψυχή " καταπιάνεται με το ζήτημα του χρόνου και με το κυνήγι του από τον σύγχρονο άνθρωπο . Καταλήγει ότι η φύση του προβλήματος της σωστής διαχείρισης του χρόνου δεν είναι τεχνική η ψυχολογική αλλά μάλλον μεταφυσική .



Η ιστορία του Κιρζάι ( μια ιστορία με πολλούς συμβολισμούς ) περνάει από τον γραμμικό χρόνο στον κυκλικό . Μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα που θα επιτρέψουν σε μια πολύ παλιά ανάμνηση να έρθει αβίαστα στην επιφάνεια λέει ο συγγραφέας .

" Δεν είναι η γνωστή, ψυχολογική ανάμνηση: θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «μεταφυσική ενθύμηση». Η ψυχολογική ανάμνηση θα μας οδηγούσε στο ξεχασμένο παρελθόν. Η μεταφυσική ενθύμηση μας οδηγεί στον «τόπο», όπου ο επονομαζόμενος χρόνος δεν υπάρχει πια, αφού μας ανοίγονται στιγμές κατά τις οποίες οι εσωτερικές μας ικανότητες -που λειτουργούν έξω από το συνηθισμένο χρόνο-έρχονται σ' επαφή με άλλες που λειτουργούν στον περιστασιακό, μηχανικό χρόνο."

Εμείς καλούμαστε να επιστρέψουμε εκεί στο σημείο επαφής για να συναντήσουμε τον Eαυτό μας ... και να θυμηθούμε ότι το κλειδί για να περάσουμε την έρημο είναι η Αγάπη και η Συμπόνοια .
Για τον πλησίον μας που τελικά θα αποδειχθεί ότι είμαστε εμείς οι ίδιοι .


foto :Tom Compagnoni,Umair Ghani,Razaq Vance,Dionys Mose,S Balev

15 σχόλια:

Αλεξάνδρα είπε...

Οπως πάνω έτσι και κάτω,
όπως μέσα έτσι και έξω...

Μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να κάνουμε καλύτερο άνθρωπο.

Η αγάπη έχει τους τρόπους της και ξέρει να πολλαπλασιάζεται στο καλό. Υποφέρει και κρύβεται στο κακό...

Ομορφη η ιστορία που έφερες. Η συμπόνοια και η κατανόηση στέκονται στο πλευρό της αγάπης. Είναι ένα μαζί της. Και ο σεβασμός.

Να ΄σαι καλά!

καλό Σαβατόβραδο

kryos είπε...

"Δεν περνάει ποτέ από το μυαλό κανενός μας ότι η συμπόνια είναι αντικειμενική ιδιότητα της πραγματικότητας.......θέλω όμως ο αναγνώστης να συναισθανθεί ότι υπάρχει ένα είδος αγάπης που το σύμπαν μας προσφέρει αδιάλειπτα, αρκεί μόνο να ξέρουμε πώς να τη δεχτούμε ή ακόμα και πώς να τη ζητήσουμε. Μόλις τη ζητήσουμε αληθινά, μας δίνεται αμέσως.
Μερικές σοφές διδασκαλίες λένε πως η ίδια η ζωή μας είναι η απάντηση. Ισχυρίζονται ότι η γέννηση και τα γεγονότα της ζωής μας είναι ακριβώς μια τέτοια απάντηση, ένα τέτοιο δώρο. Αλλά έχουμε ξεχάσει πώς να δεχόμαστε αυτό το δώρο. Το τραύμα της γέννησης και των πρώτων παιδικών χρόνων έχει οδηγήσει την ανάγκη και την ερώτηση μας να αποσυρθούν βαθιά πίσω στα σκοτεινά νερά της λήθης. Κι όλα τα δώρα, που μας προσφέρει ο χρόνος, πάνε χαμένα. Δεν τα προσλαμβάνουμε. Δεν αφομοιώνουμε τη ζωή μας. Χάνουμε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε την τροφή του χρόνου."

Jacob Needleman

kryos είπε...

Πάλι η αγάπη στο προσκήνιο Αλεξάνδρα μου ... η αγάπη που " έχει τους τρόπους της και ξέρει να πολλαπλασιάζεται στο καλό. Υποφέρει και κρύβεται στο κακό... " όπως πολύ όμορφα λες .


Να καταλάβουμε κάποτε ότι όλοι είμαστε ένα ... αν μπορούσαν να δουν τα μάτια μας ότι όλα γύρω μας είναι φτιαγμένα από το ίδιο υλικό με μας ( ακόμα κι ο αέρας γύρω μας που μας δίνει την ψεύτικη αίσθηση της απόστασης ) τότε ίσως θα μπορούσαμε να σταματήσουμε τις συγκρούσεις που επιστρέφονται και να προσανατολιστούμε στην αγάπη που πολλαπλασιάζεται και επιστρέφεται κι αυτή .

Να έχεις μια υπέροχη μέρα !!!

anima είπε...

Ο δρόμος της ερήμου πάντα μοναχικός.Άνυδρος μα και με οάσεις.

Ο δρόμος για τον εαυτό μας πάντα μοναχικός κι αυτός.
Μα αν δεν τον περπατήσεις,τα δώρα του δεν θα γευτείς.
Και δεν μπορέσεις να τα χαρίσεις εκεί που επιθυμείς...

Καλό βράδυ

Αλεξάνδρα είπε...

Μα η γέννηση του κακού σε απουσία της αγάπης οφείλεται.

Δυστυχώς δύσκολα θα καταλάβουμε ότι μόνο αυτή είναι ο δρόμος.

Εχω γράψει κάτι που υπάρχει πίσω απ΄την καρέκλα μου στο γραφείο που λέει πως: η Αγάπη αναζητάει λύσεις, όταν η αδιαφορία ψάχνει για δικαιολογίες.

Κι όμως πόσο εύκολα πέφτει στην παγίδα του πρόσκαιρου, του ευτελούς, του πρόχειρου, της νωθρότητας και της αδιαφορίας ο άνθρωπος...

(Για μένα το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, που μπορεί με κόπο κάποτε να αλλάξει, αλλά η αδιαφορία. Οπως το αντίθετο του καλού δεν είναι πια το κακό, αλλά το ηλίθιο. Το κακό παλεύεται, η ηλιθιότητα όμως;)

Καλό βράδυ
και καλή εβδομάδα

kryos είπε...

Πολύ όμορφο αυτό που έγραψες anima μου...ναι..είναι πολύ μοναχικός ο δρόμος...ναι.. έχει πολλά δώρα στη διαδρομή....και πολλές παγίδες...που μόνο όμως να σε καθυστερήσουν μπορούν...γιατί τον δρόμο θα τον βαδίσεις ..θέλεις δεν θέλεις.

Και τα δώρα να τα χαρίσουμε λες ?

Καλό βράδυ και σε σένα !!!

kryos είπε...

@ Αλεξάνδρα μου

Το avatar σου δείχνει πως αλληλοσυμπληρώνονται το καλό και το κακό...για να υπάρξει το ένα θα πρέπει να υπάρχει και το άλλο..το ένα δίνει υπόσταση στο άλλο.

Η Αγάπη από την άλλη πιστεύω ότι μπορεί να σταθεί και μόνη της ... τώρα που το σκέφτομαι έχεις δίκιο ..αν υπάρχει το αντίθετο της θα είναι η αδιαφορία ..το τέλμα ...η παραίτηση ..κι ίσως πιο βαθιά να κρύβεται ο φόβος που γεννάει πολλά άσχημα .

Η Αγάπη είναι δράση λοιπόν... ένας ορισμός της που διάβασα και μου άρεσε πολύ :

Η Αγάπη είναι καλοσύνη σε κίνηση .

Όμορφη ξεκούραστη εβδομάδα σου εύχομαι !!!

ΥΓ Το κακό είναι σίγουρα ηλίθιο.

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Καλως σε βρήκα! Περασα να ανταποδώσω την τιμή της επισκέψεως και με βρήκε εδώ μια ευχάριστη έκπληξη! Μια ιστοριά γεμάτη συμβολισμούς και ανθρώπινα μηνύματα!
Θα ξαναπεράσω...
Την καλημέρα μου!

κοκκινη κισσα είπε...

πράγματι η ιστορία του Κιρζάι, μιά ιστορία με πολλαπλούς συμβολισμούς.
Μάθημα αγάπης,αλληλεγγύης,αλλά και σπουδή ζωής πάνω στη βαθύτερη σχέση μας με τον εαυτό μας και τόν κόσμο.
Η κυκλικότητα του χρόνου,η έννοια της επιστροφής,η αποκρυπτογράφηση των σημείων κάνουν τήν ιστορία γοητευτική και τόν αναγνώστη σοφότερο.
μπράβο για την ανάρτηση!

καλό βράδυ.

kryos είπε...

@κοπέλα με το καναρινί φόρεμα
Καλώς ήρθες κοπελιά ... χάρηκα που σου άρεσε η ιστορία ... να περνάς .. θα περνάω .
Να έχεις μια υπέροχη μέρα σήμερα .. από τώρα δείχνει πόσο ζεστή θα είναι .

kryos είπε...

@ κόκκινη κίσσα
Σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ... κι εγώ πιστεύω ότι όσο την ψάχνεις τόσο κι άλλους συμβολισμούς ανακαλύπτεις .
Μου άρεσε το σημείο που ο ηλικιωμένος έβλεπε τον νεαρό εαυτό του και ήξερε ότι από αυτόν θα βοηθηθεί ... δεν θα μπορούσε να μην είναι πεπεισμένος ... η απόλυτη πίστη ... που διώχνει την ανησυχία .
Να έχεις μια υπεροχη μέρα σου εύχομαι !!!

eva είπε...

Μας ταξίδεψες στα μονοπάτια της ερήμου, μέσα στις αμμοθύελες και τις κακουχίες... μόνο για να βρεθούμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, τις σκέψεις, τα διλήμματα, τα συναισθήματά μας... αλληγορική η ιστορία σου, έξω από τον χώρο και τον χρόνο, εκεί που συναντιούνται τα ατόφια, αρχέγονα συναισθήματα, εκεί που δρα η αγάπη...
Σου' χω πρόσκληση.

Καλή σου μέρα :)

kryos είπε...

Μιλούσαμε Ευαγγελία μου για τα παραμύθια κι αν είναι καλό το happy end .... Kάπου διάβασα ότι κάθε ιστορία με happy end είναι απλώς μισοτελειωμένη ... Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την ιστορία του Κιρζάι γιατί δεν τελειώνει ποτέ ... ο κυκλικός χρόνος κάνει το θαύμα του και μας κάνει αισιόδοξους.

Έρχομαι σε σένα για την πρόσκληση .
Καλό βράδυ από δω !!!

Αλεξάνδρα είπε...

Ομορφος ορισμός πράγματι: /Η αγάπη είναι καλοσύνη σε κίνηση. Την αγκαλιάζω!

Το θέμα είναι ότι η ζωή είναι ζήτημα επιλογής. Και οι επιλογές είναι πάντα μπροστά μας. Και πάντα έχουμε την ευθύνη της επιλογής.

καλό Σαββατοκύριακο

kryos είπε...

Μ' άρεσε που σ'άρεσε Αλεξάνδρα μου ... εδώ που τα λέμε το ήξερα ότι θα σου αρέσει :)

Η ευθύνη της επιλογής είναι ευχή και κατάρα ... καμμιά φορά δεν σκέφτηκες να μπορούσε να αναλάβει άλλος το τιμόνι ?

Καλό Σαββατοκύριακο με πολλά όμορφα !!!