Προσευχή

.




Ένα με τη γή από κάτω μου , θεέ μου

Ένα με τον πάνωθέ μου ουρανό

Ένα με τους σπόρους που φυτεύω θεέ μου

Ένα με τις καρδιές που αγαπώ




Τη στάχτη μου , χώμα κάνε θεέ μου

Και την ανάσα μου αγέρα

Τη λαγνεία μου , αγάπη κάνε θεέ μου

Και ζωή το θάνατό μου .

Τη βρήκα σ ένα βιβλίο επιστημονικής

φαντασίας του Clive Barker.




Ο Barker είναι θα έλεγα λίγο περίεργος συνοδοιπόρος ,
πάντα "αιρετικός" ότι κι αν σημαίνει σήμερα αυτή η λέξη .
πάντα προκλητικός στα φανταστικά
"ταξίδια" του πέρα από τις πέντε αισθήσεις .



Σε κάποια άλλη εποχή φαντάζομαι ότι θα μπορούσε
να προκαλέσει (για τα βιβλία και τα πιστεύω του) ,
έκτακτη γενική συνέλευση οικουμενικής συνόδου
και νομίζω ότι αν ήταν στο χέρι κάποιων
ο θάνατος της Υπατίας
θα θεωρούνταν γαλήνιος απέναντι στον δικό του .



Όμως εδώ στάθηκε με σεβασμό ... δεν ξέρω αν τη βρήκε ή
αν την έγραψε ο ίδιος , πάντως την τοποθέτησε
σ ένα κιτρινισμένο από τα χρόνια χαρτί ,
σφηνωμένη ανάμεσα στο πλαίσιο και στο τζάμι
σε κορνίζα φωτογραφίας αγαπημένων απόντων .


"Υπήρχε κάτι παρήγορο , ανακουφιστικό στο
απλοϊκό μήνυμα αυτής της προσευχής ... η ελπίδα που εξέφραζε
για ενότητα και αλλαγή "

... η ελπίδα που πάντα θα συνοδεύει
το ανθρώπινο είδος , όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται
ο καθένας μας .





Μου έκανε κι εμένα κλικ και θέλησα να την βάλω εδώ ...
να σας πω τη δική μου αλήθεια ,
δεν μου φαίνεται και τόσο απλοική ,
δεν νομίζω ότι χρειάζονται ακροβασίες λέξεων
για να πεις το ουσιαστικό .... ούτε για να το αιτηθείς ,
στον φορέα της προσωπικής σου πίστης .


Μοιάζει με κείνα τα μικρά λεκτικά σύμβολα
που από σεβασμό αφήνονται αυτούσια
στο πέρασμα του χρόνου ,
αμόλυντα από υποκειμενικές προσθέσεις και επεξεργασίες ,
μεταφέρουν καθάριο το αρχικό μήνυμα
δημιουργώντας σημεία αναφοράς .

Σσσσ , άφησε σε παρακαλώ τη σιωπή να ακουστεί ....





Μπορείς άραγε να την ακούσεις ? το δοκίμασες ποτέ ?







Μη βιάζεσαι , κάνε μια παύση , η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ξοδεύεσαι αθόρυβα χωρίς να το καταλαβαίνεις .... δεν οδηγεί πουθενά ο δρόμος που διασχίζεται βιαστικά .... δεν το βλέπεις ότι τρέχεις να προλάβεις αυτά που αφήνεις πίσω σου ?



Χαλάρωσε σε παρακαλώ , πάρε μια βαθιά αναπνοή και κλείσε τα μάτια , "δες" με τα μάτια κλειστά μια φορά .... κατέβασε το διακόπτη των αισθήσεων κι αφουγκράσου το σκοτάδι .... μη φοβάσαι , δεν είναι πραγματικό σκοτάδι , η ύπαρξη σου το ζωντανεύει .... αυτό το σκοτάδι αν καταφέρεις να το μετουσιώσεις μπορεί να δώσει χρώμα στις εμπειρίες που έρχονται .... αν καταφέρεις να εξημερώσεις τη ματιά σου απέναντι του .



Σε κάθε περίπτωση αυτό που μπορώ εγώ να σου υποσχεθώ είναι ότι δεν θα πάθεις τίποτε σε βάθος χρόνου , το πολύ πολύ να θυμηθείς κάτι παλιό κι αγαπημένο , κάτι που αναπαύεται σε μια πηγή που γνώριζες κάποτε .... μη φοβάσαι λοιπόν ..... πόσο μπορεί να πονέσει μια αγαπημένη ενθύμηση ελπίδας ?






Άνοιξε μια μικρή ρωγμή στο ποτάμι του χρόνου και κρύψου λίγο εκεί να ξαποστάσεις .... έχεις δικαίωμα να ξαποστάσεις , φαντάζομαι ότι δεν σου το πε ποτέ κανείς αυτό ..... χάρισε για σήμερα τη δόξα του νικητή σε κάποιον άλλο ιδρωμένο δρομέα παράλληλου κόσμου κι άσε την ενέργεια που θα σε τυλίξει να σου ψιθυρίσει το μυστικό της ..... θα καταλάβεις ότι μονο αυτή ξέρει μυστικά , όλα τα άλλα που σου είπαν ήταν πάντοτε γνωστά .... άνοιξε κι εσύ την καρδιά σου και μίλησε στον καλύτερο ακροατή που θα μπορούσες ποτέ να έχεις .... μίλησε για τα όνειρά σου , για τον Έρωτα , για τις επιθυμίες και τις προσδοκίες σου .... ειδικά γι αυτές τις τελευταίες εδώ υπάρχουν οι καλύτερες συνταγές για την διαχείρησή τους .... κάθε προσδοκία θα μπορούσε να λιώσει μ αυτή την οπτική ..... όμως δεν συμβαίνει...τουλάχιστον σε μένα , μπορώ να ομολογήσω εδώ αυτή μου την “έλλειψη” .





Όχι , δεν πιστεύω ότι πεθαίνουν οι προσδοκίες αν μείνουν για λίγο νηστικές ... καμμιά φορά με εκνευρίζουν αφάνταστα , όμως ταυτόχρονα τις σέβομαι .... έχει κυκλοφορήσει το είναι μου μέσα σε προσδοκίες άλλων και πάντα ένιωθα να με τιμάει εκείνη η λάμψη των ματιών πίσω από το κάλεσμα μιας ψυχής .... οι δικές μου όμως, τις πιο πολλές φορές, με πονούσαν κερνώντας με στο τέλος απογοήτευση .... η συνταγή λέει να επιθυμείς χωρίς να προσδοκάς , να θέλεις αλλά μέχρι να συμβεί το ποθητό να δίνεις χώρο στη ζωή και στην απόλαυσή της ..... μ αυτή την κλειδαριά της (περιοδικής) συνείδησης προσπαθώ να τις έχω κλεισμένες στο σεντούκι τους .



Δεν τα καταφέρνω , δεν μπορώ να τις διαχειριστώ , αν θέλεις δώσε μου το άλλοθι της ανθρώπινης αδυναμίας που τόσο αγαπάνε οι θεοί .... αν τις αφήσεις να κυκλοφορούν γύρω σου συνήθως δεν αφήνουν τίποτε όρθιο .... πάντα αχόρταγες τρώνε το παρόν , μασουλάνε συνεχώς στιγμές που γεννήθηκαν για να λάμψουν για σένα , ποτίζουν το χώρο με την αίσθηση του ανικανοποίητου ...... η μόνη περιουσία μας είναι αυτές οι μη αποθηκεύσιμες στιγμές κι εμείς τις θυσιάζουμε στο βωμό μιας αόριστης μελλοντικής πληρότητας ... θα έλεγες ότι είναι κρίμα αλλά από την άλλη όλα τα κρίματα είναι τόσο ανθρώπινα , μπορούμε λοιπόν να τα αποδεχτούμε στο πλαίσιο τής αποδοχής τής ανθρώπινης φύσης μας .... έτσι κερδίζεται κι εκείνο το χαμόγελο προς τον ουρανό , σε κείνο τον καλό κύριο που ασχολείται με τις ζωές μας και που ενίοτε δείχνει υπερβολικό χιούμορ στις αιτήσεις μας .




Προσδοκώ λοιπόν και ως άνθρωπος δεν ντρέπομαι να το δηλώνω .... προσδοκώ κατά βάση ισορροπία, προσδοκώ πολλά ...... και προσδοκώ , συν τοις άλλοις, ανάσταση όλων των τυχόν συναισθηματικά νεκρών και ζωή πληρότητας παρόντος .




Θα κλείσω εδώ ελπίζοντας να μην σε κούρασα αγαπητέ μου αναγνώστη .... ελπίζω να μου συγχωρέσεις την εισαγωγή μου που ένας από τους σκοπούς της ήταν να σου αποσπάσω την προσοχή κι έτσι να φτάσεις στο σημείο να διαβάσεις μέχρι εδώ :) .... μπορείς τώρα ελεύθερα να ανοίξεις τον χρωματιστό διακόπτη των αισθήσεων , να “κοιτάξεις” γύρω σου και να χαμογελάσεις στην ύπαρξη και τα δώρα της . :)




ΥΓ τα χαμόγελα του κειμένου ΔΕΝ είναι ειρωνικά :)




Οι σκέψεις μου περί προσδοκίας γεννήθηκαν μετά την ανάγνωση ενός ποιήματος της Κάκιας...αναρωτιέμαι αν μπορεί έτσι απλά η συμπεριφορά του "άλλου" να οδηγήσει μια δική μας προσδοκία στην ανυπαρξία .

Καλό φθινόπωρο !!!

Παίζω με ότι αγαπώ !!!

Όλη η γειτονιά ενθουσιάστηκε με το καινούριο παιχνίδι που έσπασε ρεκόρ αναρτήσεων .... μας αρέσει να δηλώνουμε τελικά τα πράγματα που αγαπάμε , ίσως μας αρέσει να ακούμε τον εαυτό μας να το λέει , κάπως σαν να τα ξορκίζουμε να παραμείνουν δίπλα μας .... η ζωή μας είναι μια ζυγαριά , από την μια όλα εκείνα τα στενάχωρα "πρέπει" στους ρόλους που καλούμαστε να φέρουμε σε πέρας , από την άλλη κάθε τι αγαπημένο που μας ισορροπεί και μας δίνει δύναμη για να συνεχίσουμε .

Καλεσμένος κι εγώ λοιπόν από αρκετούς φίλους ....την Talisker , τον Οδοιπόρο , την kovovoltes και την kaya (και ίσως από κάποιον άλλο φίλο που δεν αντιλήφθηκα κι ας με συγχωρέσει ), αποφάσισα να συμμετέχω και να φέρω εδώ τα δικά μου αγαπημένα πριν έρθουν τα Χριστούγεννα κι έχετε ξεχάσει όλοι σε ποιο παιχνίδι αναφέρομαι . :)


Ας ξεκινήσω λοιπόν τάχιστα για να μην σας καθυστερώ ......






1 . Μου αρέσει και αγαπώ το "παιχνίδι" της ζωής ... δεν είναι τίποτε περισσότερο η ζωή μας , ένα μεγάλο Παιχνίδι που δεν ξέρουμε ποιος μας έβαλε να παίξουμε , ούτε το πότε θα το εγκαταλείψουμε ..... το μεγάλο αυτό παιχνίδι διαιρείται σε επιμέρους μικρότερα παιχνίδια (άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα) , το καθένα με τη δική του σημασία .... αυτό που δεν μπορεί κανείς να μας πάρει είναι η στάση μας απέναντι στα πράγματα , με άλλα λόγια ο προσωπικός τρόπος παιχνιδιού μας .


Μάλιστα σκέφτηκα με την ευκαιρία αυτή να φέρω ένα παράδειγμα και να κάνω μια (ελπίζω) μικρή παρένθεση εδώ .... θα μου επιτρέψετε λοιπόν να σας βάλω να παίξετε ένα τέτοιο επιμέρους παιχνίδι που θα το ονομάσω αρχικά "βρες τα όμοια " κι αργότερα θα του αλλάξω όνομα .....το γιατί θα το καταλάβετε στην πορεία :)

Δύο στήλες λοιπόν κι από 3 link η καθεμιά ..πατάτε πρώτα αριστερά και μετά τυχαία σε κάποιο δεξιά .... ψάχνουμε το όμοιο.... άντε , εύκολο είναι ..



Α--------------------1


Β -------------------2


Γ -------------------3



Για όσους βαριούνται και ανυπομονούν , η σωστή λύση είναι Α - 2 , Β - 3 , Γ - 1 ..... και τώρα θα αλλάξουμε το όνομα του παιχνιδιού και θα το ονομάσουμε "βρες το στον παλιάτσο " ..... γιατί ο κύριος δεν αντιγράφει μόνο ολόκληρες αναρτήσεις , κάνει και συρράψεις, κολάζ παραγράφων και αντιγραφές φράσεων ( εντάξει οι απλές λέξεις δεν έχουν copywright ) .... όπως θα δείτε εδώ η τρίτη και τέταρτη παράγραφος είναι η τελευταία παράγραφος αυτού του κειμένου της Αναστασίας .... και μάλιστα έχει ντύσει τη δική του και με όμορφη αφιέρωση ...... " το τελευταίο κείμενο ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ .............. " .


Νομίζω ότι αν ψάξετε εκεί , όλο και κάτι δικό σας θα ανακαλύψετε .... ο κύριος δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει στο mail που του έστειλα και του ζητούσα να επανορθώσει και τουλάχιστον να βάλει την πηγή εκ των υστέρων .... στο δικό μου κείμενο διάλεξε κομμάτια ( maya μου που δεν μπόρεσες τότε , πήγαινε εκεί να διαβάσεις την περίληψη :)) , άλλαξε την αφήγηση από τρίτο πρόσωπο σε πρώτο και έβαλε την ανάρτηση σ αυτές με την ετικέτα "σκέψεις" ..... υπάρχουν αναρτήσεις του με την ετικέτα "αντιγραφές" αλλά εκεί έχει αναρτήσει "επώνυμες" , ευτυχώς δεν έφτανε το θράσος του μέχρι το σημείο να οικειοποιηθεί την "ασκητική" του Καζαντζάκη .



Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με το να ταξιδεύει ένα δικό μου κείμενο ανώνυμα στις λεωφόρους του διαδικτύου , άλλωστε έτσι γράφω , ανώνυμα μ ένα μικρούλι ψευδώνυμο .... και κατά κάποιο τρόπο αισθάνομαι ότι είναι τιμή μου να αγγίξουν δικές μου λέξεις κάποιον τόσο πολύ ώστε να τις νιώθει ως δικό του κομμάτι .... δεν γουστάρω όμως ο οποιοσδήποτε και δίχως να με ρωτήσει να πουλάει μούρη εδώ δίπλα μου με κίνδυνο να χαρακτηριστώ εγώ αντιγραφέας δικός του .... γιατί όλο αυτό γίνεται εσκεμμένα , δεν στοιχίζει ούτε σε κόπο ούτε σε χρόνο να βάλεις εκεί στο τέλος το όνομα αυτού που μπήκε στη διαδικασία να εκφράσει την ψυχή του ... απλά και μόνο από ευαισθησία για να τον προστατέψεις από την κατηγορία που ανέφερα πριν .... έχουμε πήξει στους δήθεν ευαίσθητους , στο ψεύτικο , στο είδωλο , φτάνει πια "φίλε" μου ..... φτιάξε κάτι δικό σου , θα σου κάνει καλό ..... αυτό είναι το όμορφο του blogging , η έκφραση , τα υπόλοιπα υπηρετούν σκοπιμότητες .



Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν γιατί σας κούρασα ( το ξέρω ) και για να ξαναμπώ στο πνεύμα του αρχικού παιχνιδιού , θα πω και πάλι την πρώτη μου αγάπη χαμογελώντας :) .... την αγάπη μου για τη ζωή και για τα όσα αυτή φέρνει .... κατά μια έννοια δεν έχουμε τίποτε άλλο εκτός από αυτή τη συμμετοχή ( και την ευθύνη που κουβαλάει , φίλε μου ) .



2 . Αγαπάω να με αγαπούν αγαπημένα πρόσωπα .... να βλέπω στα μάτια τους αγάπη , να την αισθάνομαι στο πετσί μου , να θέλω να τους προσφέρω , να νιώθω ότι αξίζει το να δίνομαι .... δεν είναι εύκολο να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου .... αν έχεις διάθεση , λένε, μπορείς να "φτιάξεις" εσύ μερικούς τέτοιους με τη δική σου συμπεριφορά .... έτσι λένε , εγώ ομολογώ ότι δυσκολεύομαι :)



3 . Αγαπώ τους "Τους σταθερούς, ζεστούς, καλλιεργημένους, ευγενικούς και δοτικούς ανθρώπους!!! " ( κλεμμένο από την Talisker :) ) .... Καλά Ελένη μου , μη βαράς , το ξέρω ότι έχεις και το Νο 2 αλλά τι να κάνω που αγαπάμε τα ίδια πράγματα ? :) ..... μου αρέσουν λοιπόν οι άνθρωποι που έχουν καθάριο βλέμμα χωρίς δεύτερες σκέψεις από πίσω ( αυτό κλεμένο από την kovovoltes , εδώ όμως έχω ζητήσει και την άδεια ) :)



4 . Αγαπώ πολύ τις συζητήσεις με τους ανθρώπους του Νο 3 ..... συζητήσεις με ενσυναίσθηση που μπορούν να πάνε σε βάθος , με αλληλοκατανόηση και συναισθηματική φροντίδα ..... εκεί που ο χρόνος χάνεται και η επικοινωνία γεμίζει την ατμόσφαιρα με κείνο το αδιόρατο υλικό που κάνει τις ενεργειακά φορτισμένες λέξεις να γίνονται κατανοητές .




5. Αγαπώ να παίζω με τα αντίθετα ..... να κρυώνω για να απολαμβάνω μετά κάθε μορφής ζεστασιά που θα βρεθεί στον δρόμο μου , να διψάω για να ευχαριστιέμαι εκείνο το ποθητό δροσερό νερό , να κουράζομαι τόσο ώστε να λιώνω όταν θα ξαπλώσω επιτέλους στο κρεβάτι μου ..... δεν μου αρέσει να ζω σε "ιδανικές συνθήκες" θερμοκρασίας και υγρασίας συνεχώς ... ούτε να ταίζομαι σε τακτά χρονικά διαστήματα .... μου αρέσει η ελεγχόμενη ταλαιπωρία , σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανός και δίνει χρώμα στην καθημερινότητα .... άσε που ο χρόνος κυλάει πιο αργά .... μείνε νηστικός και θα δεις ότι στην δεύτερη μέρα θα συμπιεστεί χρόνος βδομάδας . :)



6. Αγαπώ το διάβασμα .... ψυχολογία , φιλοσοφία , μεταφυσική , καλή επιστημονική φαντασία μετρημένη σε καντάρια φαντασιοπληξίας .... διαβάζω ανάλογα το ύφος του συγγραφέα , δεν μου αρέσουν οι δάσκαλοι που κάθονται σε θρόνους ούτε οι ξερόλες ...μου αρέσουν όσοι αυτοσαρκάζονται , όσοι αμφισβητούν , όσοι έχουν την λάμψη του αναζητητή στα μάτια τους .... όσοι λένε την άποψή τους χωρίς διάθεση να πείσουν , όσοι συζητούν τις επιφυλάξεις τους απέναντι στις πεποιθήσεις τους ..... σε τέτοια θέματα κανείς δεν είναι σε θέση να "ξέρει" , μόνο να υποθέτει .





7 . Αγαπώ πολύ πολύ το νερό σε κίνηση .... τη βροχή ( όσο πιο δυνατή τόσο καλύτερα ) , το κύμα ( να βρίσκομαι στην ξηρά όμως και να μην πρόκειται για τσουνάμι ) , τα ποτάμια ( πάλι να βρίσκομαι έξω , εκτός κι αν είμαι εξπέρ στο καγιάκ που δεν είμαι ) .... ακόμη καλύτερα όλα αυτά με την απαραίτητη δόση ομίχλης , σκοτεινιάς κτλ κτλ .... ο δυνατός ήλιος ακόμη κι αν παιζει με τα σύννεφα στον ουρανό , μειώνει τα ποσοστά ευχαρίστησής μου με δραματικό τρόπο ( όχι , δεν μεγαλώνουν τα δόντια μου στην πανσέληνο )







8 . Αγαπώ τα φυτά μου , είναι απίστευτα ζωντανά και προσαρμοστικά .... κινούνται υπέροχα , κάνουν άμυνες όταν χρειάζεται , επιτίθενται όταν χρειάζεται , οργανώνονται .... απλώς ο χρόνος τους δεν μπορεί να ταιριάξει με τον δικό μας και κάνει να φαίνεται στα μάτια μας πολύ πολύ αργή η κινησή τους .... φανταστείτε μια τίγρη σε slow motion , ακίνδυνη αλλά πάντα όμορφη και πάντα ζωντανή .... μου αρέσει να τα περιποιούμαι , να τα φροντίζω , να τα πολλαπλασιάζω ...να παίζω με τα χώματα , να φυτεύω σπόρους , να γίνομαι κοινωνός του θαύματος της δημιουργίας .





9. Αγαπώ τον προσωπικό μου χώρο , τη φωλιά μου .... εκεί που θα χαθώ απ όλα όταν νιώσω την ανάγκη , εκεί που θα γεμίσουν οι μπαταρίες μου , εκεί που θα απολαύσω τη σιωπή και την ησυχία .



10 . Αγαπώ την φωτογραφία σαν αποτύπωση συναισθημάτων και στιγμών .... δεν με ενδιαφέρει και τόσο η τεχνολογία της καθώς αλλάζουν οι εποχές όσο αυτή καθαυτή ο αποτύπωση .... έχω πολύ αγαπημένες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν με φτηνά κινητά , κυνηγάω την εικόνα που περνάει και χάνεται .... σε αυτή την ανάρτηση οι λίγες φωτογραφίες δικές μου .... ελπίζω να σας αρέσουν .




Θα καλέσω με τη σειρά μου όλους όσους δεν έχουν παίξει και έχουν τη διάθεση ..... στα παιχνίδια λέμε , ναι ... με χαμόγελο πάντα :)


update 1


Σήμερα το πρωί και μετά από την δημοσίευση της ανάρτησης πήρα δυο mail
απο τον "παλιάτσο" .... δεν τον ρώτησα αλλά αποφάσισα να τα βάλω εδώ ως αντίλογο
σε ότι εγώ έχω γράψει .


"

σε διαβάζω χρόνια, μαζί με άλλους ποιητές.

Λατρεύω την κατάθεση ψυχής σου,

σημειώνω λέξεις ή φράσεις που μιλούν στην καρδιά μου

σ' ένα τετράδιο μου, χωρίς να γράφω την πηγή

δίπλα για να ξέρω που διάβασα αυτό τον στίχο.

Αυτό είναι το λάθος μου.

Κι όταν γράφω, προστρέχω και παντρεύω

κάποιο στίχο που μ' αρέσει απ' το τετράδιο μου.

Πες μου το κείμενο ή τον στίχο που σου ανήκει

και θα αναφερθώ στην πηγή.

Δεν είμαι ποιητής, ούτε υπογράφω τα κείμενα

του παλιάτσου. Δεν εκδίδω βιβλία ποίησης

ούτε προσβλέπω σε επαγγελματική αξιοποίηση

των συναισθημάτων μου.

Συγχώρησε με αν με οποιονδήποτε τρόπο

σε στεναχώρησα ή σε έβλαψα.

Σ' ευχαριστώ "


"

καλημέρα και πάλι,

Λυπάμαι που δεν άνοιξα το Γιαχου χθες

και μόλις σήμερα το πρωί διάβασα το μνμ σου.

Μπήκα στη σελίδα σου και ντράπηκα

για όσα γράφεις για μένα. Έχεις δίκιο.

Θα γράψω σήμερα όλες τις επισημάνσεις

που αναφέρονται στην ανάρτηση σου.

Παράλληλα θα είμαι κι εγώ καυστικός

σε όσους/ες αντιγράφουν δικούς μου

στίχους ή και ολόκληρα κείμενα

χωρίς την άδεια μου. Και πίστεψε με είναι πολλά

που έχω δει ως τώρα, ποτέ όμως δεν έδωσα

την απαιτούμενη προσοχή, ούτε με πείραξε.

Δεν είναι δικαιολογία αυτό. Έτσι αισθάνομαι

κι έτσι σου γράφω."


Η αλήθεια είναι ότι για μένα είναι αγκάθι το κομμάτι εκείνο της
ανάρτησης , δεν το δημοσίευσα εύκολα και μάλιστα χτες
αργά τη νύχτα ήμουν έτοιμος να το σβήσω .... όμως μια τελευταία
βόλτα από το blog σου φίλε μου και βλέποντας για μια ακόμη φορά
ότι μιλούσες σε πρώτο πρόσωπο ( εγώ το είχα γράψει σε τρίτο )
με δικές μου φράσεις , με θύμωσε .

Ελπίζω να με καταλαβαίνεις , ο σκοπός μου σε καμμιά περίπτωση
δεν ήταν η "κατακραυγή " , αποκλειστικό μου κίνητρο η αίσθηση
που αποκόμισα από κει μέσα και που όριζε "απάντηση"
για να μπορώ να είμαι ήσυχος .

update 2

Στην αρχή θύμωσα , μετά ένιωσα τύψεις γι αυτή μου την "επίθεση" ..... τώρα σιγά σιγά
αρχίζω να το διασκεδάζω :)

Μετά από όλο αυτό το σκηνικό , ο κύριος "παλιάτσος" , πήγε στην επίμαχη ανάρτηση
κι έγραψε από κάτω :

"κείμενο εμπνευσμένο από το blog
"kryos-gr.blogspot.com""

Γενική αναφορά σ ένα ολόκληρο blog , χωρίς link για να μπορέσει
ο αναγνώστης να δει τι είναι αυτό τελικά
που τέλος πάντων τον ενέπνευσε .... ο κύριος έχει δεθεί
με το κείμενο μου , δεν μπορεί με τίποτε
να το αποχωρισθεί :))



Αλλά ακόμη κι έτσι ....



Να με συγχωρήσετε ρε παιδιά αλλά αυτό εδώ το κείμενο :



"Ήταν αργά . Για μια ακόμη φορά είχα ξεχαστεί όρθιος να κοιτάζω τη θάλασσα απ’ το μικρό μπαλκόνι, μιας θάλασσας που απλωνόταν πέρα μακριά στο βάθος. Όπως κάθε βράδυ τέτοια ώρα , έτσι και σήμερα ένιωσα να με τυλίγει εκείνη η γλυκιά , γνώριμη , κούραση ...... μια κούραση που όμως σήμερα κατά περίεργο τρόπο δεν έσερνε μαζί της την παραμικρή υποψία νύστας .. κτλ κτλ κτλ κτλ "


είναι απλώς εμπνευσμένο από αυτό ?


"Ήταν αργά ..... για μια ακόμη φορά είχε ξεχαστεί όρθιος να κοιτάζει τη θάλασσα που απλωνόταν πέρα μακριά στο βάθος ....... όπως κάθε βράδυ τέτοια ώρα , έτσι και σήμερα ένιωσε να τον τυλίγει εκείνη η γλυκιά , γνώριμη , κούραση ...... μια κούραση που όμως σήμερα κατά περίεργο τρόπο δεν έσερνε μαζί της την παραμικρή υποψία νύστας κτλκτλκτλ "





Η δεν ξέρω εγώ καθόλου ελληνικά ή κάποιος μας έχει για πολύ ηλίθιους εδώ μέσα !!!




Ξέρεις τι κάνω εγώ φίλε μου όταν με εμπνέει μια ανάρτηση ?

Γράφω ένα ( όσο μπορώ ) όμορφο σχόλιο !!



Σε παρακαλώ να σβήσεις όλες τις αναρτήσεις που έκλεψες ....δεν σου ανήκουν
με κανέναν τρόπο .... κράτα όσα έγραψες εσύ .... δεν θα είναι
πολλά φαντάζομαι αλλά θα είναι δικά σου .

Και μπορεί τότε να νιώσεις και λίγο περήφανος .

Η Ανάγκη μεταμορφώνεται ...

Όταν η Ανάγκη το απαιτούσε είχε μάθει πλέον ευέλικτα να συμμορφώνεται ...... μη βιαστείται να τον κατηγορήσετε γι αυτή του την ρευστότητα ..... "τα πάντα ρει" λένε ορισμένοι και μέσα στα "πάντα" σίγουρα περιλαμβάνονταν κι αυτός .

Φυσικά και μπορούσε όταν χρειαζόταν να παλεύει με τα κύματα , ήξερε όμως να αφήνει την βαρκούλα του ελεύθερη όταν τα υπόγεια δυνατά ρεύματα ανέβαιναν στην επιφάνεια να παίξουν ... όχι άλλη επένδυση στην αγωνία του αγώνα , τα μαρμάρινα αλώνια είχαν λιώσει στον καύσωνα της βαριεστημάρας του ανούσιου ... κι απ ότι θυμόταν είχαν περάσει χρόνια χωρίς καμμιά προσπάθεια να πείσει , να εξηγήσει , να πανηγυρίσει για ήττες και νίκες σε από πάντα στημένα παιχνίδια ... από την άλλη και μη γνωρίζοντας τον λόγο ήταν γραμμένος στις μαύρες λίστες του διαβόλου , δεν του στέλνονταν πλέον πειρασμοί και δεν είχε ούτε καν το κουράγιο να κατέβει κάτω και να διαμαρτυρηθεί .




Κενό , φλυαρία υπό την φασαρία και την ομίχλη των μασκών , έλλειψη κινήτρου στην ειλικρίνεια της σκοτεινής σιωπής ...... μόνο μικρές υποψίες ελπίδας φώτιζαν αραιά και που καινούριες αφετηρίες .... δίκοπο μαχαίρι αυτό , μάταια πάλευε να κρατήσει γυμνές τις επιθυμίες του , εκείνες κάθε που νύχτωνε φορούσαν το βαρύ παλτό της προσδοκίας και τον έπνιγαν .




Τέλμα και κλάμα και μιζέρια και κακομοιριά και γκρεμός ? .... ή ίσως νέος σταθμός αποβίβασης στο "ταξίδι" που απαιτεί νέα δράση ? .... αποφάσισε γρήγορα την δεύτερη επιλογή , και μόνο με τη σκέψη της πρώτης έβγαζε σπυράκια .

Η Ανάγκη του λοιπόν αποφασίζει
και το ενοικιαστήριο τοιχοκολλήθηκε σε ανύποπτο χρόνο ....



" Ζητείται συγκάτοικος .... δωρεάν παραχώρηση χώρου και χρόνου , δια βίου εκπαίδευση , γοητευτικές αρμοδιότητες και εμπειρίες , δυνατότητα εξέλιξης .... δεκτές συστατικές επιστολές από αποδεδειγμένα ευτυχισμένους πρώην συγκάτοικους " .



Ναι , καλά ...




Το στολισμένο πακέτο φαινόταν ελκυστικό αλλά ακουγόταν σαν αγγελία εργασίας , και για μισθό ούτε κουβέντα .... αναρωτιόταν ποιος ηλίθιος θα έδειχνε ενδιαφέρον και για ποιο λόγο .... ποιος θα ήθελε να γίνει κοινωνός του κενού εν γνώση του ? ... μόνο κάποιος από κείνους τους ήρωες των παραμυθιών που είναι πασπαλισμένοι με πίστη και όραμα και συμπόνοια και πράσινους ελέφαντες .... μεγάλη τύχη να σου τύχει κάποιος τόσο ξεχωριστός , οι πιθανότητες μηδαμινές κι αμελητέες .... μία στο εκατομμύριο και βά....



Τοκ τοκ .....


Το χτύπημα της πόρτας διέκοψε άλλη μια γνωστή
και άχρηστη χιονοστιβάδα σκέψεων ....







Το πλάσμα ήταν σίγουρα λαμπερό , πέρασε γρήγορα το κατώφλι και βολεύτηκε σαν να ζούσε κεί από πάντα ...... "δέχομαι" είπε με χαμόγελο , " άλλωστε τόσα χρόνια βρίσκομαι εδώ κοντά και πάντα ήθελα να κάνω αυτό το μικρό βηματάκι , σ ευχαριστώ για την πρόσκληση , θα μου επιτρέψεις να συστηθώ , είμαι ο ........ άγγελός σου , ευτυχώς βρισκόμουν τόσο κοντά που πρόλαβα να έρθω πρώτος .... μεγάλο ρίσκο αυτό που τόλμησες , φαντάζεσαι να δεχόταν την πρόκληση κάποιος από το άλλο στρατόπεδο ? " .


Εμβρόντητος ο ήρωάς μας πήγε να διαμαρτυρηθεί για το θράσος αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε ότι το καμπανάκι του ενστίκτου του δεν χτυπούσε απειλητικά .... αντίθετα στο χώρο κυριαρχούσε μια εκκωφαντική σιωπή , μια αίσθηση γαλήνης ..... το άλλοτε ακατάπαυστο μυαλό του υποκλίθηκε με ευλάβεια σε κάτι ανώτερο που έδειχνε ότι δεν μπορούσε να ορίσει και σταμάτησε τη βοή του ..... ο Εαυτός πάλι από κάπου μέσα του , ένιωθε ότι αντανακλούσε το χαμόγελο του επισκέπτη , σίγουρα παλιοί γνώριμοι από άλλες δυσνόητες διαστάσεις .... αμήχανα προσπάθησε να του εξηγήσει όρους και υποχρεώσεις , να του μιλήσει περιληπτικά για τον ίδιο και τη ζωή του ..... "τα ξέρω όλα" του απάντησε "σε ξέρω πιο καλά απ όσο νομίζεις , χαλάρωσε κι άσε με να αναλάβω εγώ , έχω ακούσει και τον πιο σιγανό στεναγμό σου και είναι κρίμα , ποτέ δεν ήσουν μόνος .... πως θα μπορούσες να είσαι μόνος άνθρωπέ μου ? "

Μιλούσε κοιτώντας μέσα στην ψυχή του , το χαμόγελο πάντα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του ....... " θεία Πρόνοια " σκέφτηκε και δεν χρειάστηκε τίποτε περισσότερο , πείστηκε την ακριβώς επόμενη στιγμή ..... άλλη μία άφεση στη λίστα του .... " ήρθε η ώρα να διαλυθεί εντελώς η μεταφυσική μου ασιτία , ας κολυμπήσουμε στα βαθιά " και πρότεινε το χέρι στον νεοφερμένο σφραγίζοντας τη στενή συνεργασία με αποδοχή .





Τέλος εποχής σήμανε ...... κι αρχή μιας άλλης .....







Κάθε νέα συγκατοίκηση έχει τα προβλήματά της , πολύ δε περισσότερο όταν έχεις να κάνεις με κάτι τόσο θαυμαστό .... στην αρχή προσπάθησε να μοιράσει αρμοδιότητες , να κρατήσει κομμάτια εξουσίας , γρήγορα όμως κατάλαβε ότι κάτι τέτοιο απλά ήταν αδύνατο ...... με τα νεύρα της καθημερινότητάς του πάντα χαμογελούσε κι όταν οργιζόταν με κάτι τον πιάναν γέλια τρανταχτά .... "τα προβλήματά σου είναι σκόνη" του έλεγε συχνά , "ο κόσμος δεν είναι αυτό που αντιλαμβάνεσαι " , "μόνο το συναίσθημα ήταν από πάντα ζωντανό καθώς μεταφέρεται κι αλληλεπιδρά " , "νιώσε" .... του μιλούσε συνέχεια , τον ησύχαζε , τον παρηγορούσε όταν χρειαζόταν , αλλά ακόμη και οι στιγμές της σιωπής του άφηναν υπέροχη μουσική ολόγυρα .



Ο καιρός τον έκανε να αφεθεί και να γίνει παρατηρητής τού από πάντα φίλου του .... τον έβλεπε ν ανοίγει την πόρτα κάθε που χτυπούσαν οι φόβοι κι εκείνοι πάντα σκιάζονταν στη θέα του και το βαζαν στα πόδια ..... ακόμη κι τρομερότερος όλων , ο φόβος του φόβου , δεν τόλμησε να πλησιάσει ξανά ..... τον παρατηρούσε καθώς έπαιζε ακούραστος με τα παιδιά , καθώς άφηνε ψιθύρους στα δέντρα , στα κύματα , στα ποτάμια , τα πάντα ένιωθες ότι ήταν ζωντανά στο διάβα του , ιερά , συνδεδεμένα με την ίδια πηγή .






Τον είδε να απολαμβάνει τις ανθρώπινες αισθήσεις , να σκύβει με παιδική περιέργεια στο αόρατο που γινόταν στα μάτια του ορατό , να ενθουσιάζεται όταν στεκόταν απέναντι στο ακόμη και γι αυτόν γοητευτικό άγνωστο ..... τον είδε να δρα ταχύτατα κι αποτελεσματικά στην καθημερινότητα χωρίς ποτέ να βιάζεται , να βοηθάει όπου χρειαζόταν η βοήθεια του .... είδε να γίνονται οι "απέναντι" καθρέφτες του και να μεταμορφώνουν τον μικρόκοσμό του .... αλλαγές ήρθαν παντού , σε κάθε επίπεδο , ο κόσμος έγινε θαυμαστός και όμορφος ..... ο παράδεισος δεν ήταν και τόσο μακριά τελικά .


Δεν πέρασε πολύς καιρός και είδε και στον δικό του καθρέφτη εκείνη την λάμψη που είχε ξεχάσει καθώς ο άλλοτε γραμμικός χρόνος σκοτείνιαζε τα μάτια του .... ο σημερινός χρόνος απαλλαγμένος από την ομίχλη της ανησυχίας , μεγέθυνε τις στιγμές του για να χωρέσουν εμπειρίες ..... είδε τον εαυτό του χαρούμενο , γαληνεμένο , ήσυχο .... καμμιά τύψη για το παρελθόν δεν τον απασχολούσε , καμμιά ανησυχία για το μέλλον .... νεκρός για τα νεκρά , ολοζώντανος στο παρόν , μπορούσε πλέον να δηλώσει ότι ζούσε την κάθε στιγμή.




Ο ορισμός της ευτυχίας των απανταχού φιλοσοφιών !!!



Ήταν όμως ?



Κάτι στην αρχή αδιόρατο σκοτείνιαζε την ευτυχία αυτή , κάτι έλλειπε από την συνταγή .... αυτό ήταν όλο κι όλο ? ... πολύ εύκολο δεν ήταν ? .... κι ο ίδιος που βρισκόταν ? ... σίγουρα δεν ήταν εκεί που έπρεπε ... όλο αυτό έμοιαζε με το τέλος , με τον τελικό σταθμό χωρίς όμως το ταξίδι .... το ταξίδι Του .





Αποφάσισε ότι δεν ήταν δικό του όλο αυτό το επίτευγμα ..... ένιωθε ότι με αυτό το "δώρο" είχε ακυρωθεί κατά κάποιο τρόπο η μέχρι τώρα πορεία του ... είχε δείξει δειλία , είχε απαρνηθεί τη συμμετοχή , είχε δώσει το χειριστήριο της ζωής του σε κάποιον άλλον .... μήπως είχε πεθάνει και δεν το ήξερε ?..... θα είχε άραγε διαφορά αν ήταν νεκρός ? ...το τελευταίο διάστημα απλώς παρακολουθούσε , έβλεπε μια ταινία που αναφερόταν σε αυτόν αλλά παρά την ομορφιά της ήταν τόσο στεγνή , τόσο προδιαγεγραμμένη .... η πλοκή εξελισσόταν ερήμην του , δεν ήταν δώρο αυτό , ήταν η άρνηση του δώρου .



Ήθελε τη ζωή του πίσω ... με τα πάντα της , με τα πάνω και τα κάτω της .... ήθελε ακόμη και τον επιλεγμένο πόνο του , ήθελε τα λάθη του , τα λάθος μονοπάτια του , ήθελε τα δάκρυα του μετασχηματισμού ... όχι , δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα να τα αποχωρισθεί όλα αυτά , ήταν μέρος του είναι του , του ταξιδιού του .... θα τα άφηνε όταν ο ίδιος θα αποφάσιζε , όταν δεν θα τα χρειάζονταν άλλο , όταν δεν θα είχαν τίποτε να του προσφέρουν ..... ξαφνικά το ήθελε ολόκληρο το πακέτο , του ανήκε ..... το ήθελε .



Η Ανάγκη μεταμορφώθηκε και πάλι και την άφησε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της , κάλεσε αμέσως συμβούλιο για δύο .... το θαυμαστό πλάσμα ήρθε την επόμενη στιγμή κι από το χαμόγελό του καταλάβε ότι ήξερε , πως θα μπορούσε άλλωστε να μην ξέρει ?

" Καιρός ήταν " του είπε ," ήξερα ότι τελικά θα επιλέξεις τη ζωή , με κάνεις περήφανο φίλε μου .... απόλαυσέ την .... για όσο ..... θα είμαι δίπλα , δεν με χρειάζεσαι για να κάνω κάτι , μόνο για να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνος .... κι ότι δεν κατάγεσαι από εδώ , ότι είσαι περαστικός "

Τα λόγια του άφησαν πίσω τους μια γνώριμη απουσία , όμως αυτή τη φορά δεν ήταν μόνη της , κάτι θαυμαστό ενοικούσε μέσα της .

Ο ίδιος ένιωθε τώρα πια μιας άλλης ποιότητας χαρά να αναβλύζει από μέσα του .... το καλοκαιρινό βραδυνό αεράκι του χαίδευε το πρόσωπο , το φεγγάρι ποτέ δεν ήταν τόσο όμορφο .... πόσα πράγματα θα μπορούσε να κάνει αυτή τη μοναδική βραδιά ? ... πόσες εκατομμύρια επιλογές υπήρχαν μπροστά του ? ..... πόσες ενναλακτικές διαδρομές ?

"Τα προβλήματά σου είναι σκόνη" άκουσε μια φωνή μέσα του ...

Κι εκείνη τη στιγμή , εκείνο το δευτερόλεπτο ,για πρώτη φορά στη ζωή του
κατανόησε αληθινά το δώρο που του χαρίστηκε .... χωρίς να το καταλάβει όλα τα συναισθήματά του τυλίχτηκαν με

ανθρώπινη ευγνωμοσύνη .

Μετα-νοώ = αλλάζω μυαλό

Ποτέ δεν έχεις δει τον κόσμο όπως είναι .


Πάντα τον βλέπεις όπως είσαι .

For my dreams I hold my life
For wishes I behold my nights
The truth at the end of time
Losing faith makes a crime

Αλήθεια ?

Ήταν αργά ..... για μια ακόμη φορά είχε ξεχαστεί όρθιος να κοιτάζει τη θάλασσα που απλωνόταν πέρα μακριά στο βάθος ....... όπως κάθε βράδυ τέτοια ώρα , έτσι και σήμερα ένιωσε να τον τυλίγει εκείνη η γλυκιά , γνώριμη , κούραση ...... μια κούραση που όμως σήμερα κατά περίεργο τρόπο δεν έσερνε μαζί της την παραμικρή υποψία νύστας ... αυτό δεν τον ανησύχησε , είχαν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που τον φόβιζαν οι μικρές και μεγάλες αϋπνίες του ... τώρα όποτε συνέβαιναν του προκαλούσαν μόνο ένα ελαφρύ αδιόρατο χαμόγελο καθώς μια αίσθηση αποδοχής συνόδευε σχεδόν ολόκληρη την καθημερινότητα του ... οι αϋπνίες περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα αποδοχής .



Πολλές φορές αναρωτιόταν αν αυτή η πολύμορφη αποδοχή των πραγμάτων ήταν κάποιου είδους παραίτηση που είχε ντυθεί το χιτώνα αυτό .... μετά όμως από τις συνήθεις νοητικές αντιπαραθέσεις κατέληγε πως , όχι , ποτέ δεν είχε θεωρήσει τον εαυτό του παραιτημένο ...... ίσως ούτε για μια μέρα ...... κι αν υπήρχαν περίοδοι αδράνειας , δεν έτυχε ποτέ να κρατήσουν τόσο ώστε να πρωταγωνιστήσουν ...... πίστευε ότι εκείνες οι στιγμές γαλήνης που έβλεπε να πληθαίνουν τελευταία , ήταν ένα κερδισμένο προνόμιο στο παιχνίδι της ζωής ..... ένα λάφυρο που ανακαλύφθηκε όταν κάθησαν οι στάχτες στα πεδία των προσωπικών μοναχικών μαχών του ... στην ουσία ίσως να συνέβαινε το εντελώς αντίθετο .... αν γεμίσεις τον κόσμο σου με πολύπλευρη αποδοχή τότε δεν παραιτείσαι ποτέ ... γιατί η αποδοχή ξεκινάει πάντα από την αποδοχή του εαυτού σου ή από τις πρώτες υποψίες γνωριμίας του Εαυτού σου αν προτιμάς .



Η αίσθηση ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς ρευστή , ότι η ζωή είναι δώρο και υπάρχει από πίσω της σκοπός και νόημα , σε κρατάει πάντα μακριά από τα στάσιμα νερά της απόγνωσης και της απελπισίας ....... κι αν καμμιά φορά βρέχεις τα χείλια σου από το θολό και πικρό νερό τους , ξέρεις ότι δεν μπορείς να ξεδιψάσεις με δαύτο ...... και ξέρεις επίσης ότι οι "αληθινοί στόχοι" δεν κερδίζονται μέσα από παντός είδους κυνήγια και προγραμματισμένα σαφάρι ... όχι όταν θήραμα και θύτης είναι ένα και το αυτό .... παρόλα αυτά πάντα υπάρχει τίμημα , και σε όλες τις καλές συναλλαγές που σέβονται τον εαυτό τους τα ανταλλάγματα είναι ακριβά ...... όμως αποφάσισε ότι δεν ήταν ώρα για να οδηγήσει εκεί τη σκέψη του .



"Ας θολώσουμε λίγο ακόμη την πραγματικότητα σήμερα " σκέφτηκε κι αποφάσισε να κεραστεί λίγο αλκοόλ ..... ένα μόνο , δεν θα χρειαζόταν δεύτερο ,το ήξερε ...... γύρισε την πλάτη του στη θέα της σκοτεινής θάλασσας κι αυτόματα όλη η πλάση περιορίστηκε στον μικρόκοσμο του γνώριμου δωματίου .....το ταξίδι δεν κράτησε πολύ από τη βεράντα ως το μικρό ξύλινο μπαράκι στο βάθος του σαλονιού .... με μερικά βήματα βρέθηκε δίπλα του .... "ένα κομμάτι από τον Aμαζόνιο στο σαλόνι μου" του ψιθύρισε μια καινούρια σκέψη που γεννήθηκε και θυμήθηκε τη στιγμή εκείνη που είχε διαβάσει το "made in Brasil" στη συσκευασία αγοράς του .



Είχε αισθανθεί κάποιες μικρές τύψεις τότε γιατί σκέφτηκε ότι με την αγορά του ίσως είχε μια μικρή συμμετοχή στην καταστροφή εκείνου του αρχαίου δάσους .... η αλήθεια όμως είναι ότι αυτές οι τύψεις πέρασαν γρήγορα ....σχεδόν πάντα έχουμε ένα απόθεμα επιχειρημάτων στη γωνία για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι έχουμε δίκιο .... σε οποιαδήποτε κατάσταση .... και η μάχη εκείνη τη χρονική στιγμή παραήταν εύκολη ......φυσικά και δεν ήξερε την προέλευση την ώρα της αγοράς ..... οι ισχνές τύψεις αντικαταστάθηκαν γρήγορα από την προσήλωσή του στην ποιότητα του υλικού αλλά και από τη σκέψη του μακρινού ταξιδιού του μέχρι να καταλήξει σε κείνον .



Άπλωσε το χέρι και άγγιξε το παλιό , γυμνό , αλουστράριστο ξύλο ...ίσως ήταν ιδέα του αλλά ένιωσε μια μικρή ανταλλαγή ενέργειας ανάμεσα σ αυτό και τα δάχτυλά του ... παιχνίδια του μυαλού σκέφτηκε ... μπορεί ναι , μπορεί και όχι , κι αποφάσισε ότι δεν θα έλυνε το μυστήριο εκείνη τη στιγμή ... και το μυστήριο ήταν στο πρόγραμμα αποδοχής , τι γοητεία έχουν τα λυμένα μυστήρια ? .... παρόλα αυτά και μυστήριο , ξε-μυστήριο , η αίσθηση παρέμενε ...... ήταν αληθινό παλιό πολύτιμο ξύλο , ποτισμένο με την αύρα του τροπικού δάσους .

αληθινό






Η λέξη αυτή στροβιλιζόταν εδώ και ώρα στο μυαλό του σαν μοναχικό δελφίνι που έπαιζε αμέριμνο στη θάλασσα των σκέψεών του ... αληθινό .... τι θα πει "αληθινό" αλήθεια ? .... υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι ? έχει γίνει της μόδας αυτό το επίθετο , αληθινός - αληθινή - αληθινό ....... " σ αγαπώ γιατί είσαι αληθινός" ...... " μ αρέσεις γιατί είσαι αληθινός " ..... όποια πέτρα και να σήκωνες , αλήθεια συναντούσες ..... τι σημαίνει άραγε αυτό ? για ένα κομμάτι ξύλο μπορείς να πεις ότι είναι αληθινό , ίσως , ποιος όμως άνθρωπος μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του αληθινό ?



Γέμισε ένα ποτήρι με ουίσκι , έπεσε βαριά στην πολυθρόνα που είχε το χρώμα της βρεγμένης άμμου , και καλωσόρισε την οικεία αίσθηση της ζεστής γωνιάς ..... σήκωσε τα μάτια αργά και κοίταξε απέναντι το είδωλό του παραμορφωμένο μέσα στο μέταλλο του ρολογιού .... στεκόταν εκεί , ακριβώς απέναντι του και φαινόταν λες και τον κοιτούσε από έναν άλλων διαστάσεων κόσμο .... ήταν άραγε αληθινό το είδωλο εκείνο ? .... γνώμη του ήταν ότι όλη η ανθρωπότητα έκανε ένα βήμα πίσω όταν ανακάλυψε τον "καθαρό" καθρέφτη .... δεν είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος για να κοιτάζει το πρόσωπό του με τόση καθαρότητα , μόνο του "άλλου" τα μάτια θα έπρεπε να κοιτάζει με διαύγεια ...... η δική μας εικόνα θα έπρεπε να μας επιστρεφόταν πάντα παραμορφωμένη μέσα από τον ελαφρύ κυματισμό μιας λίμνης .... έτσι ίσως δεν θα είχαμε χάσει τη συνείδηση της ρευστότητάς μας και θα είχαμε κερδίσει χιλιάδες ώρες ζωής που πετάχτηκαν στην παρατήρηση και κριτική της "αληθινής" εικόνας μας .








"Κανείς δεν είναι αληθινός" , πήρε το λόγο η σκιά του .... σήμερα φαινόταν να μην έχει χιούμορ και θα ήταν κακή παρέα αν της έδινε την ευκαιρία του διαλόγου ... δεν ήθελε με τίποτε να κόψει εισιτήριο στο τρένο της , με τελικό προορισμό τον σταθμό της μιζέριας .... "Άνθρωποι είμαστε όλοι με τις αδυναμίες και τα λάθη μας , κι αυτό είναι αληθινό .... είναι η φύση μας τέτοια " αντέτεινε με την ελπίδα να την πείσει και να τη στείλει για πρώιμο ύπνο .



"Όλοι λένε ψέματα ακόμη και στον ίδιο τους τον εαυτό ... πόσο αληθινός μπορεί να είναι κάποιος που δεν μπήκε στον κόπο να κοιτάξει ποτέ αληθινά μέσα του ? .... μήπως ξέρεις εσύ κανέναν αληθινό ή θα είχες ποτέ το θράσος να αποκαλέσεις τον εαυτό σου έτσι ? "...με γενικεύσεις επέμενε η σκιά του να κερνάει κομμάτια από το γνώριμο γλυκό της δυστυχίας και δεν θα της έκανε σήμερα τη χάρη .... ένα ακόμη χαμόγελο αποδοχής την έστειλε σ ένα άλλο παράλληλο κόσμο με τέλεια ηχομόνωση .... η αποδοχή δείχνει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ακόμη και τους ψιθύρους της σκιάς μας ... δεν είμαστε οι σκέψεις μας σκέφτηκε , πολύ περισσότερο δεν είμαστε οι σκέψεις της σκιάς μας .... ποικίλες σκέψεις χτυπάνε την πόρτα μας απρόσκλητες και εξαρτάται από τον εκάστοτε ιδιοκτήτη με ποιες θα πιει τον καφέ του
.... απλώς , δεν χρειάζεται να ανοίγουμε σε όλες .... εμείς είμαστε Αυτό που διαχειρίζεται τις σκέψεις , που παίρνει αποφάσεις και υλοποιεί τις επιλεγμένες .... κι αυτή μοιάζει να είναι η συμμετοχή μας στο "παιχνίδι" που κάποτε μας χαρίστηκε .



Σήκωσε το ποτήρι και απόλαυσε την πρώτη γουλιά ξέροντας ότι οι υπόλοιπες δεν θα του πρόσφεραν την ίδια αίσθηση .... τα πάντα συνηθίζονται , αυτό είναι μια άλλη μορφή κατάρας που συνοδεύει το ανθρώπινο είδος .... ο εγκέφαλος δεν σπαταλάει ενέργεια για να ασχοληθεί με όλες τις αισθήσεις κάθε στιγμή , πλουτίζοντας το χρόνο .... προτιμά να προσπερνάει με ομίχλες σκέψεων όσο εσύ δεν έχεις μάθει να καθηλώνεις την προσοχή ..... ή ώσπου κάτι δυνατό να σου την αιχμαλωτίσει .... συνήθως οι αναμνήσεις κερδίζουν τις αισθήσεις στο δικό τους αιώνιο παιχνίδι .



Κι ακριβώς αυτό συνέβη κι εκείνη τη στιγμή ...



Την ώρα που το αλκοόλ τού έκαιγε το λάρυγγα , ο χρόνος φάνηκε για μια στιγμή να παγώνει σε κείνο το δευτερόλεπτο .... και μαζί με τη γεύση και τη μυρωδιά τού ποτού , τού ήρθε στο μυαλό ένα πρόσωπο από τα παλιά .... η Αλέκα ..... συνήθιζε εκείνη η Αλέκα να λέει τη φράση : " εγώ είμαι αληθινή " ..... έτσι σκέτο , χωρίς να κολλάει τίποτε από πίσω ...... ούτε καν τη λέξη "γυναίκα" .... κι αν το "αληθινή γυναίκα" έχει εκατό ερμηνείες , το "αληθινή" σκέτο έχει σίγουρα χίλιες .





Όταν η δεύτερη γουλιά από το ποτό χύθηκε στο στόμα του , ένιωσε ότι κάπου βαθιά μέσα του γκρεμίστηκε μια πύλη .... παλιές μυρωδιές , αισθήσεις και εικόνες ξεχύθηκαν από κλειδωμένα κελάρια της μνήμης του και εισέβαλαν στην πραγματικότητά του .... δεν προσπάθησε να τις διώξει παρά έκλεισε τα μάτια και συγκεντρώθηκε στο "αληθινό" όνειρο .... αυτό τελικά θα ήταν η παρέα του για να μην πιει μονάχος , γιατί όχι ? ... τι άλλο θα μπορούσε να κάνει από το να αφεθεί ?




Βρέθηκε πολλά χρόνια πριν σε μια άλλη πόλη ... σπούδαζε τότε και τα οικονομικά του ποτέ δεν ήταν σε καλή κατάσταση .... έτσι κάποια στιγμή ένας γνωστός που ήξερε , τού είχε προτείνει να τον αντικαταστήσει στη δουλειά .... τίποτε ιδιαίτερο , μια θέση barman σε ένα μαγαζί που όμως δεν είχε καθόλου καλή φήμη στους απέξω γνωρίζοντες .... ένα μικρό μπαράκι που οι φοιτητές δεν έμπαιναν ποτέ εκεί μέσα ... εκείνοι προτιμούσαν άλλα στέκια , πιο ήσυχα , πιο προβλέψιμα .




Την πρώτη μέρα που διάβηκε το κατώφλι δεν του άρεσαν καθόλου οι φάτσες που αντίκρυσε ... το προσωπικό ήταν στη θέση του , οι πελάτες λόγω της ώρας λιγοστοί , όμως μια περίεργη αναστάτωση κυριαρχούσε στο χώρο και στα πρόσωπα .... νευρικότητα , βεβιασμένα χαμόγελα και κακόηχα γέλια ... ο φίλος του προχώρησε μπροστά και τον σύστησε στο "αφεντικό ".... πονηρό χαμόγελο και υποψία ειρωνείας που φαινόταν θρονιασμένη για χρόνια στο προσωπό του , συνόδευσαν τη χειραψία ... η πρώτη εντύπωση ήταν ότι από κει μέσα λείπει ο αέρας ... τα λεφτά ήταν καλά όμως και οι δουλειές πάντα λίγες .... η συμφωνία δεν άργησε να κλείσει καθώς δεν είχε να χάσει και τίποτε .... έτσι σκεφτόταν ... όποτε τού την έδινε , θα μπορούσε να τα παρατήσει .



Την Αλέκα τη γνώρισε το ίδιο εκείνο βράδυ .... αμέσως κατάλαβε ότι ήταν η πρωταγωνίστρια της παράστασης καθώς όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα επάνω της ... μια έξυπνη barwoman που σε κέρδιζε με τον αυθορμητισμό και τη ζωντάνια της ..... δεν ήταν η μόνη γυναίκα στο bar αλλά σίγουρα ήταν η καλύτερη , ότι και να σημαίνει αυτό .. ίσως κι εκείνο εκεί το πρώτο βράδυ να του το είπε ," εγώ είμαι αληθινή " ..... το έλεγε μ ένα τρόπο λες και ήταν μέρος του βιογραφικού της .... αν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω θα την ρωτούσε εκείνη τη στιγμή για να μάθει τι εννοούσε αλλά δεν θυμόταν να είχε κάνει ποτέ αυτή την ερώτηση ....η Αλέκα πέρα από τη δική της γνώμη για τον εαυτό της , θα ήταν η χαρά και η καλύτερη μαθήτρια οποιασδήποτε σχολής χειραγώγησης και διαχείρισης ανθρώπων .... κρατούσε πάντα σταθερά τα υψηλά επίπεδα ενέργειας της , έχοντας μια τρομακτικά αληθινή εκτίμηση της εκάστοτε κατάστασης όπως εξελισσόταν ..... ήταν αληθινή μάγισσα , ειδικευμένη στην καταπάτηση εδαφών , δασκαλεμένη μάλλον από κάποια σκαμπρόζα γιαγιά που θα είχε φάει τη ζωή με ζεύγος κουταλιών .... μπορούσε να παίξει εντελώς συνειδητά το παιχνίδι της αληθινής γητείας ρίχνοντας συνεχώς σπόρους προσδοκίας από το γεμάτο σακουλάκι της , όπου χρειαζόταν ... απλώς περίμενε να φυτρώσουν όταν θα έφτιαχνε ο καιρός και θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου ... ένα χαμογελαστό " σε σκεφτόμουν " από τα χείλια της την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο δέκτη , μπορούσε να του προκαλέσει βδομάδες αϋπνίας , ενώ η ίδια θα το καταχώνιαζε στο βάθος του μυαλού της ... μια φορά την είχε άκουσε να λέει για κάποιον που ταλαιπωρούσε μια φίλη της κάνοντας τον βαρύ και δύσκολο " θα τον κάνω να μ ερωτευτεί και μετά θα τον κομματιάσω " ...... πόσο "κινέζικη" του είχε φανεί τότε εκείνη η φράση !!!! ... το ανεξέλεγκτο του έρωτα και η χημεία του εγκεφάλου σε υπηρεσία παροχής υπηρεσιών με άγιο σκοπό , "για τη φίλη μου ρε συ " .... να φλερτάρεις αληθινά , να χαμογελάς αληθινά και να περνάς τον χρόνο σου με κάποιον , με σκοπό να τον "κομματιάσεις" σε παιχνίδια εξουσίας ..... ναι , η Αλέκα ήταν από τις γυναίκες εκείνες που έχουν σταλεί για να δώσουν τέλος στην εποχή της αθωότητας ορισμένων .



Τις επόμενες μέρες γνώρισε ολόκληρο το θίασο και τα άγνωστα πρόσωπα απέκτησαν ονόματα ........ αποτελούνταν από τους εργαζόμενους αλλά και από τους καθημερινούς πελάτες οι οποίοι δεν έπαιρναν σχεδόν ποτέ ρεπό ..... ήταν το δεύτερο σπίτι τους , αν και δεν ήταν σίγουρο ότι υπήρχε πρώτο ..... αργότερα ,τις επόμενες βδομάδες , οι αντιπαθητικοί άγνωστοι έγιναν συμπαθητικοί γνωστοί και μετά το τέλος του πρώτου μήνα οι γνωστοί έγιναν καλή παρέα .... τα χαμόγελα και τα γέλια όταν είναι γνώριμα και καθημερινά δεν χαρακτηρίζονται πλέον και δεν σου στέλνουν εκείνα τα μηνύματα των πρώτων ημερών ...... το συνηθίζεις και αυτό ..... και μαζί με τη συνήθεια , ξεχνάς φυσικά κι εκείνη την αρχική έλλειψη αέρα ...... ίσως να αλλάζει και ο τρόπος που αναπνέεις .



Ο Γιώργος λοιπόν ήταν το αφεντικό .... αληθινός γόης με τις γυναίκες με το κύρος του επιχειρηματία , τα λεφτά του μπαμπά και το τζίπ που χρησιμοποιούσε για τις εξορμήσεις του .... κι αληθινός οδοιπόρος κι εξερευνητής όποτε τύχαινε μια "καλή" περίπτωση , καθώς μπορούσε να αφήσει το μαγαζί για αόριστο αριθμό ημερών στα χέρια της Αλέκας και να χαθεί από προσώπου γης .... όταν βρισκόταν όμως εκεί , έπαιρνε τη θέση του αρπακτικού στο τραπεζάκι της γωνίας με την ευρεία οπτική θέαση ....δεν του ξέφευγε τίποτε στο χώρο του , πάντα έτοιμος να επέμβει όταν χρειαζόταν .



Κολλητός του ήταν ο Παύλος .... μόνιμος πελάτης , άνθρωπος του μαγαζιού κι αυτό που θα λέγαμε αληθινά επικίνδυνος .... μπλεγμένος σε πολλών ειδών κυκλώματα , είχε μερικούς μήνες που είχε αποφυλακιστεί καθώς είχε δοκιμάσει την αντοχή του σκελετικού συστήματος κάποιου φουκαρά, απέναντι σ ένα λοστό που κρατούσε και κινούσε ο ίδιος ... κι όσο ασβέστιο κι αν κατανάλωνε ο άλλος από μικρό παιδί για να αποκτήσει γερά κόκαλα πάλι ο αγώνας αποδείχθηκε άνισος απέναντι στο "εργαλείο " ..... ο χειριστής του , δεν φαινόταν να έχει ποτέ μετανιώσει για την πράξη του και πάντα την εξιστορούσε χαμογελώντας .... περίεργος και κυκλοθυμικός άνθρωπος , σε κοιτούσε πάντα με μάτια που γυάλιζαν αλλά χωρίς καμμιά σπίθα .... σ εντυπωσίαζε η ευκολία με την οποία μπορούσε να μισήσει κάποιον άγνωστο , ακούγοντας απλά και μόνο την μικρή υποκειμενική σου ιστορία .... αληθινός φίλος όταν χρειαζόταν να καθαρίσει για σένα ... αρκεί να σε συμπαθούσε , να το ζητούσες , και το πρόβλημά σου είχε λυθεί .... αν έκρινες δε και τον τρόπο που περιέγραφε ο ίδιος ότι συνέτιζε τη γυναίκα του σε περιπτώσεις διαφωνίας ο χαρισματικός φίλος μας θα έλεγες ότι ήταν και αληθινός άντρας .



Η Βάσω ήταν κι αυτή barwoman αλλά καμμιά σχέση με την κοινωνικότητα της Αλέκας ..... λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία από τους άλλους κι αληθινά απρόσιτη σε αγνώστους , περιοριζόταν μόνο σε βιαστικά χαμόγελα με τους πελάτες .... μόνο με δυο-τρία συγκεκριμένα άτομα συζητούσε με πραγματικό κέφι .... δούλευε εκεί καθώς χρειαζόταν τα χρήματα για να μεγαλώσει ένα παιδί αγνώστου πατρός ... αυτό το "αγνώστου" το έλεγε η ίδια και δεν υπήρχε λόγος να την αμφισβητήσει κανείς ... δήλωνε ερωτευμένη με τον Γιώργο , ο οποίος καταδεχόταν να περνάει μια φορά τη βδομάδα μαζί της την νύχτα του όταν δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει ...όταν ξυπνούσαν το πρωί , η Βάσω μαζί με τον καφέ του , τού έκανε κι όλες τις δουλειές του σπιτιού καθώς ο Γιώργης ήταν εργένης κι ενώ πετούσε όλα τα πράγματά του δεξιά κι αριστερά , δεν μπορούσε να τα βλέπει έτσι ... μαθημένος βλέπεις από μικρός στη στοργή και τη φροντίδα , τα απαιτούσε και τα δύο .... αληθινός άντρας κι αυτός .



Ένα άλλο βασικό μέλος του θιάσου ήταν η Δέσποινα .... καθημερινή και μόνιμη πελάτισσα , κολλητή της Αλέκας .... η συμπεριφορά της θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο πολυσύνθετης ψυχιατρικής μελέτης ...τις πέντε μέρες της βδομάδας ήταν μια αληθινά όμορφη , πρόσχαρη , απλή κοπέλα που περνούσε για λίγο από το μαγαζί χαιρετώντας και χαζολογώντας ..... Παρασκευή και Σάββατο όμως μεταμορφωνόταν .... ντυμένη με την τελευταία λέξη της πρόκλησης ερχόταν και καθόταν από νωρίς στο μπαρ πίνοντας απόσταγμα Σκωτίας σαν γερο-ναυτικός ... μετά από τα πρώτα είχε ταξιδέψει στον ιδιαίτερο κόσμο της , όπου και θα έμενε για το υπόλοιπο της νύχτας .... από εκείνη τη στιγμή και μετά οποιοσδήποτε καθόταν δίπλα της κερνώντας τα ποτά αλλά , και τη "φιάλη" που ακολουθούσε στα μπουζούκια , γινόταν ο επίσημος συνοδός της ...αυτός ο ρόλος παιζόταν από πολλούς , συνήθως άγνωστους , που τους τραβούσε η θέα μια μοναχικής γυναικείας μυστήριας ύπαρξης .... αργότερα στο after σκυλάδικο , καταλάβαιναν ότι κάτι δεν πάει καλά , καθώς η Δέσποινα ήταν μια αληθινή γυναίκα του γλεντιού που δεν κατέβαινε σχεδόν ποτέ από την πίστα , χαμένη σε μάχες παρελθόντων χρόνων με απόντες πρωταγωνιστές ... κι όταν τελικά κατέβαινε περνούσε από όλα τα τραπέζια για να πει δυο κουβέντες και να χαιρετίσει γνωστούς , αγνώστους φυσικά στον καινούριο ο οποίος ματαίως πάσχιζε να την ξεμοναχιάσει .... οι διαπραγματεύσεις για το αν η διασκέδαση θα έκλεινε με sex θα γινόταν ( αν γινόταν ) στις 5-6 το πρωί ανάμεσα σ ένα εντελώς θυμωμένο ( συνήθως ) συνοδό και σε μια Δέσποινα που ήταν κομμάτια εδώ και ώρα και το μόνο μέλημα της ήταν να κοιμηθεί .... φυσικά ο άγνωστος ήταν χαμένος από χέρι ( πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ) καθώς το ξενυχτάδικο ήταν το τρίτο σπίτι της κι έπαιζε στην έδρα της .... έτσι η συνήθως επόμενη κίνηση τού επίδοξου εραστή , ήταν να έρθει την επόμενη το απόγευμα από το μαγαζί με την ελπίδα να τον θυμηθεί ξεμέθυστη .... σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις αυτό γινόταν αλλά η μη φτιαγμένη"Δέσποινα ήταν απλά μια άλλη , που μπορούσε εύκολα να τον βάλει στη θέση του ... " περάσαμε όμορφα ","διασκεδάσαμε", "για ποια με πέρασες? " κτλ .
Το επόμενο καλοκαίρι η Δέσποινα εντελώς ξαφνικά αποφάσισε να νοικοκυρευτεί κι έγινε αληθινή σύζυγος .... παντρεύτηκε με συνοπτικές διαδικασίες και γνωριμία 20 ημερών έναν μετανάστη από την Γερμανία ..... εκείνη τη βραδιά η επένδυση πέτυχε , ο τύπος ήρθε στην πατρίδα για να πάρει παπούτσι από τον τόπο του, κι ευτυχώς πρόλαβε πριν λήξει η άδεια του ... αληθινός πατριώτης , ποτέ δεν θα χαράμιζε την πάρτη του με μια άγνωστη αλλοδαπή αμφιβόλου ανατροφής .



Ο πιο παλιός barman ήταν ο Νικήτας .... καλό παιδί και πάντα χαμογελαστό αναλάμβανε και χρέη dj όταν δεν βρισκόταν στα deck το αφεντικό ....εκείνη την εποχή δυστυχώς είχε ένα μικρό πρόβλημα .... ήταν αληθινά ερωτευμένος με μια 18χρονη μαθήτρια Λυκείου η οποία δεν του έδινε σημασία και ο φίλος μας το είχε πάρει πολύ άσχημα ... της τηλεφωνούσε , της έταζε , την απειλούσε ..... την περίμενε έξω από το σχολείο όταν σχολούσε και γινόταν πολύ ενοχλητικός αφού ο άσβεστος έρωτας και το πάθος του , είχε τσακίσει όλα τα φίλτρα της διακριτικότητας ... η γνωριμία ξεκίνησε καλά αλλά το κορίτσι κατάντησε να μην θέλει πια να τον βλέπει καθώς όλοι στο σχολείο της κουβέντιαζαν το γεγονός ..... αυτός , όσο τον έδιωχνε τόσο και κολλούσε και πραγματικά θα μπορούσε να κάνει πάρα πολλά για το έρωτά του ... το πιο πρόσφατο ήταν το ότι είχε δείρει δυο συμμαθητές της που μαζεύοντας ψήγματα θάρρους , του είχαν ζητήσει το λόγο για την συμπεριφορά του .... και όχι , δεν χρειαζόταν ακόμη τη βοήθεια του Παύλου , τα είχε καταφέρει και μόνος του ..... ο Γιώργος πάλι , ποτέ δεν θα βοηθούσε ..... τον έλεγε ηλίθιο που γινόταν αληθινός καραγκιόζης για έρωτες και πράσινα άλογα .




Μεγάλος ο θίασος και πολλοί και οι δεύτεροι ρόλοι .... το μαγαζί έκλεινε πολύ αργά , όμως η βραδιά συνεχιζόταν αλλού ..... συνήθως σε μπουζούκια με μόνιμα κρατημένο τραπέζι ... κι αν όχι , στο διαμέρισμα του Γιώργου με τα πολλά δωμάτια , εκεί λειτουργούσε και ραδιοφωνικός σταθμός μικρής εμβέλειας .... το τηλέφωνο άλλαζε χέρια εναλλάξ στις συνομιλίες με μοναχικές αληθινά πληγωμένες υπάρξεις , που τις κρατούσαν συντροφιά τα τραγούδια και τηλεφωνούσαν για αφιερώσεις ..... οι πιο "τυχερές" κέρδιζαν και ποτά για την επόμενη στο μαγαζί , η Αλέκα θα κανόνιζε να συστήσει τα αγόρια λέγοντας τα καλύτερα λόγια για τα πλούσια χαρίσματα του καθενός ..... και είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστείς , όταν από τη μοναξιά σου ξαφνικά βρίσκεσαι μέλος σε μια τόσο αληθινά δεμένη και υπέροχη παρέα που ξέρει να διασκεδάζει .... τη Μαρία δε , την έφερε ο ίδιος ο πατέρας της που ήταν γείτονας .... ήταν δεν ήταν , 16 χρονών ......" κύριε Γιώργο , να έρχεται εδώ το κορίτσι για να μην πηγαίνει αλλού που δεν τους ξέρουμε κι όλας " .... η Μαρία μεγάλωσε απότομα τους επόμενους μήνες καθώς ανέλαβε η Αλέκα μαζί με το αφεντικό να τις μάθει τον αληθινό "κόσμο των μεγάλων" .




Όλοι λοιπόν πολύπλευρα αληθινοί , παγιδευμένοι στον ιστό της δικής τους αλήθειας ... είχες την εντύπωση πως αν υπήρχαν πέντε κιλά αλήθειας στον πλανήτη , τα τρία ήταν σίγουρα εκεί μέσα ..... μια δίνη αλήθειας , έτοιμη να ρουφήξει οποιονδήποτε που με τη μικρή του βαρκούλα θα πλησίαζε πολύ κοντά ..... φυλακισμένοι μέσα στα κάγκελα του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς τους , έτοιμοι να ειρωνευτούν και να κοροϊδέψουν οτιδήποτε τους ξένιζε δημιουργούσαν τον δικό τους μοναδικό , αληθινό κόσμο .







Άνοιξε αργά τα μάτια του , δίνοντας στις αισθήσεις χώρο να αναπτυχθούν και πάλι ..... όχι , κάτι δεν πήγαινε καλά , δεν ένιωθε καλά , ίσως η σκιά του να είχε δραπετεύσει τελικά και να είχε προσφέρει τα δώρα της , ερήμην του .... το παραμορφωμένο είδωλο απέναντι στο ρολόι τον κοίταξε και πάλι , αυτή τη φορά όμως διέκρινε μια θολή αυστηρότητα στο βλέμμα του .... "δεν τα λες καλά φίλε" του ψιθύρισε .... "μήπως όλα αυτά δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά η δική σου υποκειμενική αλήθεια ?" .... μια θολή κρίση της στιγμής , μια άποψη και τίποτε άλλο .... επιφανειακές μνήμες ανακατεμένες με ανάκατες σκέψεις και συναισθήματα του παρόντος ..... μόνο αυτά θυμάσαι ? .....μπορείς αλήθεια να βάλεις σε κουτάκια ανθρώπινες ψυχές και να τις ταξινομήσεις με πέντε επίθετα ? .... τα χρήματα που δεν έβρισκες και σου δάνεισε ο Γιώργος όταν βρέθηκες σε κείνη την ανάγκη ? ..... την σούπα που σου μαγείρευε με χαμόγελο η Αλέκα όταν ήσουν άρρωστος ? τον Παύλο που όταν χρειάστηκε έτρεχε με το αυτοκίνητο μέσα στο χιόνι για να προλάβετε το λεωφορείο που είχες χάσει ?




Άραγε θυμήθηκες άραγε ποτέ κάτι πραγματικά ? ..... κοροϊδευεις τον εαυτό σου αν νομίζεις ότι μπορείς να ξαναβρεθείς εκεί και να θυμηθείς .


Αλλά και να μπορούσες , νομίζεις ότι μπορείς ποτέ πραγματικά να ξέρεις ? ..... έχεις μπει ποτέ στο μυαλό κάποιου άλλου ? .... περπάτησες με τα παπούτσια του ποτέ ?


Ποιος είσαι τελικά εσύ που κρίνεις άλλους τόσο εύκολα ?


Αυτή η τελευταία ερώτηση έμεινε για απροσδιόριστο χρόνο μετέωρη στον αέρα .


Ποιος είμαι αλήθεια ? .... ποιος θα μπορούσα να είμαι ? ....... μα φυσικά ,
ο παρατηρητής της ζωής (μου) .



Με αυτή τη φράση στο μυαλό , κοίταξε ολόγυρα του κι απέκτησε ολόκληρο τον έλεγχο του χώρου και των αισθήσεων ........ ο "παρατηρητής" ....... άλλη μια λέξη που ακούς συνέχεια τελευταία .... θυμήθηκε ένα κείμενο του Λειβαδίτη που κάποια στιγμή βρέθηκε στον δρόμο του .... τελευταία και για ιδιαίτερους λόγους συμπαθούσε πολύ τον κύρ Τάσο ... σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στο γραφείο τού υπολογιστή κι αφού έκατσε , έψαξε στον ξεχωριστό φάκελο με τα πολύτιμα ..... δεν άργησε να το βρει ..... διάβασε για μια ακόμη φορά το πολύ όμορφο κείμενο του ποιητή :




"Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται και να σβήνουν , και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα . Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά , μετά τ' απαρνήθηκα , και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα .

Ένοιωσα ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους , και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους φτωχούς , είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια , θέλησα να σκοτωθώ , από δειλία ή ματαιοδοξία , συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που έφτυσα , έζησα την απάνθρωπη στιγμή , όταν ανακαλύπτεις , πλέον αργά, ότι είσαι ένας άλλος από κείνον που ονειρευόσουνα , ντρόπιασα τ' όνομά μου για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ― κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός.

Tις νύχτες έκλαψα , συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον δαίμονα μέσα μου που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις, τα πιο καθάρια μου όνειρα και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ , χρέη , εξευτελισμούς , και πείναγε . Bούλιαξα σε μικροζητήματα , φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση , κατηγόρησα , έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή, χωρίς κανείς να μου το ζητήσει έκοψα μικρά-μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα στα σκυλιά .

Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια μπορώ να γράψω ένα στίχο , αληθινό."



Καλά θυμόταν ... ο ποιητής εδώ δίνει τον ορισμό της δικής του αλήθειας καθώς βρίσκει το κουράγιο να σταθεί απέναντι σε προσωπικές κρίσεις και επιλογές .... δεν χρησιμοποιεί την τέχνη του στον στολισμό της γραφής για να αποδώσει ευθύνες "απέναντι" , ούτε κατηγορεί άλλους , η βιογραφία του θα το επέτρεπε να το κάνει .... ίσως το έκανε παλιότερα , όχι όμως τώρα , τώρα στέκεται χωρίς να εθελοτυφλεί στην ωμότητα του γεγονότος .... τοποθετεί τον εαυτό του στον ρόλο του παρατηρητή της "δικής του" ζωής κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή κάνει το πρώτο βήμα εντός του ... όχι αυτά που έζησε , όχι τις εμπειρίες που αποκόμισε αλλά το πως τις διαχειρίστηκε και που τον οδήγησαν .... άλλωστε , έχουν σημασία τόσο τα συγκεκριμένα γεγονότα ή μήπως το μόνο που έχει πάντα σημασία είναι το σταδιακό χτίσιμο που συντελείτε έσωθεν ? ... τι πιο σημαντικό από το μοναχικό εσωτερικό ταξίδι της ψυχής μας κι από εκείνες τις συνειδητές στιγμές που αναλαμβάνεις εξ ολόκληρου την ευθύνη για τη δράση και την πορεία σου ? ... αν κάψουμε όλα μας τα άλλοθι , τι άλλο έχουμε εκτός από την πορεία μας ? .... και τι νόημα έχουν έχουν όλα τα άλλα παράπλευρα ταξίδια , της Αλέκας , του Γιώργου , του Παύλου , της Δέσποινας και όλων μας αν δεν περάσουν ποτέ από αυτό τον σταθμό ?



Χιλιάδες αλήθειες μας κατακλύζουν ,συγκρούονται μεταξύ τους και δημιουργούν πολύ περισσότερα ψέματα .... μέσα σ αυτές ζούμε , αναπνέουμε και μεγαλώνουμε να παιδιά μας ..... γι αυτές παλεύουμε , και καλά κάνουμε , για ότι μας ενοχλεί και μας δοκιμάζει .... καμμιά από αυτές όμως δεν μπορεί να γραφτεί με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα της .... η Αλήθεια , με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα , θα έχει να κάνει πάντα με τα αρχαία ερωτήματα της ζωής που με τον υπέροχο τρόπο μας τα κάναμε στην εποχή μας τετριμμένα ..... ελαφρόμυαλος όποιος τον απασχολούν τέτοια ερωτηματικά χωρίς να είναι επώνυμος και με λυμένο το βιοποριστικό του .... γραφικός όταν τον απασχολεί το που πατάνε τα πόδια του , απο που ήρθε και που πάει και το σημαντικότερο ... το γιατί .




Φυσικά τα ερωτήματα αυτά δεν θα απαντηθούν ποτέ από άνθρωπο .... στέκονται μόνα τους , πάντα δυνατά κι ακλόνητα , και κάθε απάντηση μπορεί να τα κάνει να χάσουν μέρος της λάμψης τους .... δεν θα τα απαντήσουν ποτέ σύνοδοι κι επιτροπές , δεν μπορούν να υπάρχουν τα δεδομένα που θα δικαιολογούσαν συμπεράσματα .... όσο και να συνεδριάζουν τα ψάρια σ ένα ενυδρείο ποτέ δεν θα δουν το σχήμα του πλανήτη ...... μόνο να υποψιαστείς μπορείς , η ενδεχόμενη πίστη κάποιου διπλανού σου , απλά δεν είναι μεταβιβάσιμη .... η πίστη είναι εντελώς προσωπικό θέμα όταν το σπίτι σου έχει καθρέφτες .






Όμως μπορούν να κάνουν κάτι άλλο που ίσως είναι και το σημαντικότερο ..... μπορούν να εγκατασταθούν στο βάθος του μυαλού μας δίνοντας άλλο εύρος στην οπτική μας γωνίας ..... μπορούν να σε ωθήσουν σε δράση και όχι σε παραίτηση ..... μπορούν να πλουτίσουν την καθημερινότητα με ουσία , τη ζωή με σκοπό και νόημα , με μια πνευματική διάσταση .... μπορείς να αξιολογήσεις με άλλα σταθμά τις προτεραιότητες σου , μπορείς να αποδεχθείς τον εαυτό σου και να νιώσεις την πολυτιμότητά του δίνοντας του το κομμάτι που του αναλογεί από αυτό το θαύμα .... μπορείς να δεις ότι τα μικροπροβλήματα σου είναι πραγματικά μικρά σε σχέση με το χρόνο και το άπειρο .



Μπορείς να νιώσεις δέος για κάτι μεγαλύτερο στο οποίο μπορείς να αφεθείς για να διαλύσει τους φόβους σου .... μπορείς να απελευθερωθείς από την τόσο ψυχοφθόρα συνεχή προσπάθεια ελέγχου που σε τσακίζει και που ποτέ δεν είχες ( ούτε θα έχεις ) .... μπορείς να νιώσεις ότι σε αυτό το θέατρο που παίζεται από την αρχή του χρόνου δεν έχει και τόση σημασία ούτε η διανομή των ρόλων , ούτε τα σκηνικά και τα κουστούμια , όσο τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών την ώρα της συμμετοχής ... μπορείς να δεις την μοναχική κατά βάση πορεία σου μέσα από το μοίρασμα εμπειριών κι αισθήσεων ..... μπορείς να δεις τον "απέναντι" ως συνοδοιπόρο με μεγαλύτερη κατανόηση στην διαφορετικότητά του και στις αλήθειες του ..... και μπορείς να δεις και την ευθύνη των επιλογών σου όσον αφορούν τη φροντίδα μιας ψυχής .... που ξέρεις , ( χωρίς να χρειάζεται να σου το πει κανείς ) ότι ασφυκτιά μέσα στο ψέμα .



Τα χέρια του σταμάτησαν να πληκτρολογούν και κοίταξε το κείμενό του στην οθόνη .... πάρα πολλές λέξεις ... πότε αλήθεια είχε αρχίσει να γράφει ? .... από που ξεκίνησε για να καταλήξει και πάλι εδώ ? "


Όποιος το διαβάσει θα είναι αληθινός ήρωας " σκέφτηκε χαμογελώντας ,
κι αποφάσισε να το αναρτήσει .





~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~




« Δεν έφτασα εδώ που είμαι σήμερα χωρίς επιμονή.


«Και πού νομίζεις πως είσαι σήμερα;»


Αρχισα να μιλάω πρόθυμα για τον εαυτό μου........
του μίλησα για το μακρινό και πρόσφατο παρελθόν μου
και για τις ανεξήγητες μελαγχολίες μου.
Με άκουσε υπομονετικά και με προσοχή,
σαν να είχε όλο τον χρόνο στη διάθεση του,
μέχρι που τέλειωσα μετά από αρκετές ώρες.


«Πολύ ωραία», είπε.

« Ακόμα όμως δεν απάντησες στην ερώτηση μου για το πού είσαι σήμερα».

«Απάντησα,δεν θυμάσαι; Σου είπα πώς έφτασα εκεί που είμαι σήμερα: με σκληρή δουλειά».

«Πού είσαι;»

«Τι εννοείς πού είμαι;»

«Πού είσαι;» επανέλαβε μαλακά.

«Εδώ είμαι».

«Πού είναι εδώ;»

«Σ' αυτό το γραφείο, σ' αυτό το βενζινάδικο!»

Είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου με το παιχνίδι του.

«Πού είναι αυτό το βενζινάδικο;»

«Στο Μπέρκλεϋ».

«Πού είναι το Μπέρκλεϋ;»

«Στις Ηνωμένες Πολιτείες».

«Πού είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες;»

«Σε μια μάζα γης, σε μια από τις ηπείρους του Δυτικού Ημισφαιρίου , νομίζω..».

«Πού είναι οι ήπειροι;»

Αναστέναξα.
«Πάνω στη γη. Ακόμα δεν τελειώσαμε;»


«Πού είναι η γη;»


«Στο ηλιακό σύστημα, ο τρίτος πλανήτης από τον ήλιο. Ο ήλιος είναι ένας μικρός αστέρας του Γαλαξία, εντάξει;»

«Πού είναι ο Γαλαξίας;»

«Ωχ, αδελφέ», αναστέναξα εκνευρισμένα, λοξοκοιτώντας τον.

«Στο Σύμπαν».

Κάθησα προς τα πίσω και σταύρωσα αποφασιστικά τα χέρια μου.


«Και πού» , χαμογέλασε , «είναι το Σύμπαν;»


«Το Σύμπαν είναι... καλά, υπάρχουν πολλές θεωρίες για το τι οχήμα έχει..».


«Δεν ρώτησα αυτό. Πού είναι;»


«Δεν ξέρω — πώς μπορώ να απαντήσω σε αυτό;»


«Αυτό είναι το ζήτημα. Δεν μπορείς ν' απαντήσεις σ' αυτό και ποτέ δεν θα μπορέσεις. Δεν υπάρχει Γνώση γι αυτό. Δεν ξέρεις πού είναι το Σύμπαν κι έτσι δεν ξέρεις πού είσαι συ. Στη πραγματικότητα δεν ξέρεις πού είναι οτιδήποτε. Ούτε γνωρίζεις τι είναι τ' οτιδήποτε ή πώς έφτασε να είναι αυτό που είναι.

Είναι ένα μυστήριο.


Η άγνοια μου, Νταν, βασίζεται σ' αυτή την κατανόηση.
Η δική σου κατανόηση βασίζεται πάνω σε άγνοια.

Είμαι ένας κωμικός ανόητος.
Εσύ είσαι ένα σοβαρό χαϊβάνι».


Απόσπασμα από το βιβλίο του Dan Millman

" Ο δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή "