Ένας πατέρας με το γιό του περπατούσαν στο δάσος. Ξαφνικά το παιδί γλιστρά και υπό το αίσθημα ενός αιχμηρού πόνου κραυγάζει «Αααα». Έκπληκτο ακούει μια φωνή από το βουνό, «Αααα»!
Γεμάτο από περιέργεια, φωνάζει: «Ποιος είναι εκεί»; αλλά η μόνη απάντηση που παίρνει είναι «Ποιος είναι εκεί»; Αυτό το εκνευρίζει, έτσι φωνάζει: «Είσαι ένας δειλός», και η φωνή του απαντά: «Είσαι ένας δειλός»!
Γεμάτος απορία ρωτά τον πατέρα του, «Πατέρα, τι συμβαίνει»;
«Άκου προσεκτικά» του λέει ο πατέρας του και φωνάζει: «Σε θαυμάζω»!
«Σε θαυμάζω»!, αποκρίνεται η φωνή
«Είσαι υπέροχος»!, ξαναφωνάζει ο πατέρας.
«Είσαι υπέροχος»!, έρχεται πίσω η απάντηση.
«Οι άνθρωποι το αποκαλούν Ηχώ», του λέει τότε ο πατέρας του, «εγώ το αποκαλώ Ζωή».
Η ζωή μας ανταποδίδει πάντα ότι δίνουμε! Η ζωή είναι ένας καθρέφτης των ενεργειών μας. Εάν θέλουμε περισσότερη αγάπη, ας δώσουμε περισσότερη αγάπη! Εάν θέλουμε κατανόηση, ας δώσουμε κατανόηση και σεβασμό. Εάν θέλουμε τους ανθρώπους να είναι υπομονετικοί μαζί μας και να μας σέβονται, ας δώσουμε υπομονή και σεβασμό!
Η ζωή μας δεν είναι μια σύμπτωση, αλλά ένας καθρέφτης των πράξεών μας.
Δεν το έγραψα εγώ αυτό το κείμενο ...μου το έστειλαν με mail ... επειδή όμως συμφωνώ αποφάσισα να το βάλω εδώ ... Να έχετε ένα υπέροχο Μήνα !!!
10 σχόλια:
Ήταν Κυριακή, ό, τι είχε πιάσει να σκοτεινιάζει. Ο αέρας ήταν δροσερός και τα φώτα είχαν αρχίσει να ανάβουν το ένα μετά το άλλο. Είχαμε βγει με φίλους και ό,τι είχαμε επιστρέψει στο σπίτι. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο κι αρχίσαμε την κουβέντα. Εμείς κουβεντιάζαμε, τα παιδιά έπαιζαν.. Δεν μας έκανε καρδιά να κλειστούμε μέσα μια τόσο όμορφη βραδιά.
Ο ήλιος είχε φύγει πια για τα καλά και σκοτάδι απλώθηκε στη γειτονιά. Εμείς.. κάτω από τα φώτα συνεχίζαμε την κουβέντα μας. Κάποια στιγμή ακούσαμε τον μικρό να τσιρίζει! Φρίκη είχε παραμορφώσει τα χαρακτηριστικά του. Όλοι τρέξαμε να δούμε τι συνέβαινε. Τίποτα. Τι έχεις; τον ρωτούσαμε. Καμία απόκριση. Μόνο κλάμα με λυγμούς! Τον κρατήσαμε αγκαλιά, ησύχασε. Τον αφήσαμε πάλι κάτω μετά από λίγο, πάλι κλάμα με λυγμούς! Αγόρι μου, τι συμβαίνει; Μετά βίας άρθρωσε τις λέξεις: Αυτό το μαύρο έχει κολλήσει στα πόδια μου και δεν φεύγει! Το κλωτσάω και δεν φεύγει!
Αυτό το μαύρο... ήταν η σκιά του! Φοβόταν να κατεβεί από την αγκαλιά, γιατί θα ξανακολλούσε στα πόδια του! Τρομάξαμε να τον πείσουμε ότι αυτό που έβλεπε ήταν η σκιά του εαυτού του, ότι ήταν κομμάτι του κι ότι τον ακολουθεί γιατί είναι ο φύλακάς του που τον προσέχει σε κάθε του βήμα..
Είχα χρόνια να σκεφτώ αυτή την ιστορία. Σ' ευχαριστώ που μου τη θύμησες! Το παιδάκι αυτό σήμερα είναι 17,5 χρονών. Είναι ο γιος μου..
Καλή Κυριακή :)
Καλησπέρα Ευαγγελία μου...
Μου άρεσε ο τρόπος που το περάσατε στο παιδί...το ότι δηλ. η σκιά είναι ο φύλακάς του..ένας μαύρος φύλακας που ταυτόχρονα είναι και κομμάτι του..
Ταυτόχρονα μου έκανε εντύπωση η έντονη αντίδραση του...δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο.
Θυμάμαι κι εγώ ένα περιστικό δικό μου...δεν έχει πολλά χρόνια..βραδάκι σε ένα cafe κι έξω ένας άνεμος που ξεριζώνει δέντρα...έβλεπα απέναντι στον άδειο τοίχο ενός κτιρίου την σκιά ενός τεράστιου δέντρου που ολόκληρο λύγιζε και ξαναστεκόταν όρθιο.
Δεν ξέρω αν εφταιγε ο φωτισμός πάντως θυμάμαι καθαρά το πόσο ζωντανή φαινόταν η σκιά του όπως παλλόταν κι άλλαζε σχήματα πάνω στον σταθερό τοίχο.
Κατάλαβα ότι αυτός ο ζωντανός υπέροχος πίνακας απλώς δεν υπήρχε...δεν είχε υπόσταση..απλώς ένα παιχνίδι του φωτός...θυμήθηκα και την σπηλιά του Πλάτωνα.
Πόσα από αυτά που βλέπουμε είναι πραγματικά ?
Εύχομαι τα καλύτερα για σένα και την οικογένεια σου..στο παληκάρι σου που είναι σε τόσο όμορφη ηλικία να χαρεί την ζωή σε κάθε του βήμα...χάρηκα που σε γνώρισα
Η λύπη μπορεί να φροντίσει μόνη τον εαυτό της, αλλά για να γευτείς τη χαρά σ΄όλο της το μεγαλείο πρέπει να έχεις κάποιον να τη μοιραστείς...
Μου αρέσει που μοιράζεσαι τα όμορφα μαζί μας.
Εχεις τα χρώματα! γράφει ο Καζαντζάκης. Φτιάξε τον Παράδεισο και μπες μέσα.
Καλό σου βράδυ
πάντα με όνειρα
Σ ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια Αλεξάνδρα.
Είχε δίκιο ο Καζαντζάκης...αν εγώ δεν φτιάξω τον παράδεισο μου , ποιός άλλος θα τον φτιάξει για μένα ? Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να φτιάχνουμε παράδεισους για άλλους η αυτό να νομίζουμε τέλως πάντων και κάπου στην πορεία να ξεχνάμε εμάς . Τα χρώματα όμως τα έχουμε πάντα .
Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα.
καλά!
ήμουν σίγουρη οτι σχολίασα προχτές...
τι να πω...
πάει και το μυαλό μας!
συμφωνώ οτι μαγνητίζεις ότι είσαι.
θετικός ή αρνητικός.
κανέαν λόγο δεν έχει το ωραίο να σούρθει αν μιζεριάζεις!
θέλει χαμόγελο η ομορφιά.
πέρασα σήμερα να σου πω, ότι έχεις πρόσκληση για παιχνίδι. οι κανόνες στο "άλλοιώς" μου μπλογκ...
καλησπέρα
:)))))))))
οτι δίνουμε πέρνουμε και οτι θέλουπε να ακούσουμε αυτό τελικά ξεστομίζουμε
τον εαυτό μας θέλουμε να πείσουμε γι αυτό προσπαθούμε να πείσουμε τους γύρω μας όλα δουλεύουν αντίσροφα φώτα ήχοι σκιές
την καλησπέρα μου!!!
Καλημέρα maya μου...
Πέρασα από τον παιχνιδότοπο σου !!...όμορφο παιχνίδι..ευχαριστώ για την πρόσκληση...θα χαρώ να συμμετάσχω .. αν και έχω ξεχάσει να γράφω κείμενα στο χέρι.
Χαίρομε που συμφωνείς επί του θέματος .
"θέλει χαμόγελο η ομορφιά"
Ήλιος σήμερα!!!!
Συμφωνώ artou μου ...και μ αρέσει που το ακούω αυτό από ένα νέο κορίτσι...εγώ άργησα να το καταλάβω αυτό .
Όλοι είναι καθρέφτες μας .. αντανακλούν αυτό που εκπέμουμε εμείς..σκέψου πόσο ευγένικα αντιδράς σε κάποιον που σε πλησιάζει με ευγένεια και πως αντιδράς στην επιθετικότητα κάποιου.
Νομίζω όμως ότι από ένα σημείο και μετά δεν θέλουμε πλέον να πείσουμε..ούτε να πειστούμε για να νιωθουμε καλά.
Σκέψου πόσο απελευθερωμένη νιώθεις όταν σε μια συζήτηση απλώς καταθέτεις τις απόψεις σου χωρίς καμμία προσπάθεια να πείσεις..Το παράδοξο είναι ότι ο άλλος σ ακούει πιο προσεκτικά τότε...ίσως γιατί διαισθάνεται ότι δεν υπάρχει "σκοπός" από πίσω...ούτε χειραγώγηση.
Να έχεις μία υπέροχη μέρα σήμερα...σε μας δροσερός ήλιος.
Εχεις διπλή πρόσκληση απ΄ότι βλέπω!
Σε περιμένω να παίξεις στο παιχνίδι Ιd ιοχείρως.
Καλό σου βράδυ
Καλησπέρα
Υπέροχο κείμενο. Μακάρι να ήταν πάντα έτσι.
Δημοσίευση σχολίου