Ρητορικό ερώτημα

Είδα κόκκινο της φωτιάς και σύννεφα μαύρης στάχτης να κρύβουν τον ουρανό .

Είδα ηλικιωμένα δέντρα και ζώα καμμένα μέσα στο σπίτι τους ..... μέσα στις φωλιές τους .

Άκουσα θρήνο και ιερή οργή να αναβλύζουν μέσα από φωνές και μουρμουρητά συνανθρώπων μου που δοκιμάστηκαν .... ένιωσα την απογοήτευση και τον φόβο μπροστά στην ανημποριά να σταματήσει η επερχόμενη καταστροφή .

Ένιωσα θυμό μαζί με θλίψη , για εκείνους τους λίγους , που πιστεύουν ότι μπορούν να στήσουν το σπιτικό τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους , πάνω σε καμμένα δέντρα και κουφάρια ζώων .... ένιωσα τυχερός που δεν έχω προσβληθεί από την ασθένεια τους .... και που έχω την επιλογή να μην έχω ούτε έναν τέτοιο άνθρωπο στον μικρόκοσμό μου .




Είδα την καινούρια θέα από τα σπίτια κάποιων που δεν σεβάστηκαν τη δημόσια κοινή περιουσία ... που δεν σεβάστηκαν το γεγονός ότι τα δάση ανήκουν σε όλους μας και στα παιδιά μας .... να την χαίρονται .

Είδα πολλές αγκαλιές , πολλά δάκρυα , πολλές προσπάθειες για παρηγοριά .... πολλές προσπάθειες για να μην νιώσουν κάποιοι μόνοι .




Θυμήθηκα γείτονες που δεν μιλιόντουσαν , να βρέχει ο ένας με το λάστιχο τον τοίχο του άλλου , καθώς πλησίαζαν οι φλόγες ... την επόμενη μέρα τους είδα να πίνουν το καφεδάκι τους , μαζί , στο απέναντι μπαλκόνι .

Άκουσα για έναν δασοπυροσβέστη που ποτέ στη ζωή του δεν συμπαθούσε τα σκυλιά ότι πήρε στην αγκαλιά του μια αλεπού και την έβγαλε μέσα από τους καπνούς και τις φλόγες ..... δάκρυσε όταν είδε ότι όχι μόνο δεν προσπάθησε να του επιτεθεί αλλά και περίμενε εκεί ανάμεσα στα οχήματα και κοιτώντας τον στα μάτια , μέχρι να φέρουν και τα μικρά της .... κι όταν αυτό έγινε , του έριξε ένα τελευταίο βλέμμα πριν φύγει ...που δεν θα ξεχάσει ποτέ .


Θυμήθηκα πολλά χρόνια πριν πάνω σ ένα μηχανάκι τον Δημήτρη και τον Νικόλα ..... με βρεγμένες πετσέτες και γεμάτα παγούρια , να τρέχουν για να βοηθήσουν μαζί με όλους , την πόλη μας που κινδύνευε ...ποτέ δεν τα πήγαιναν καλά αυτοί οι δυο ...η Δημήτρης πάντα τον κορόιδευε γιατί ο Νικόλας δεν φορούσε επώνυμα ρούχα και παπούτσια ..... δεν τον ξανακορόιδεψε όμως από εκείνη τη μέρα και μετά .





Είδα έναν άλλον πυροσβέστη που τόλμησε να φωνάξει σ ένα ανώτερο του γιατί έλαβε τη διαταγή να φύγει από εκείνο το χωριό που βοηθούσε τους κατοίκους , για να πάει στο χωριό του βουλευτή .

Θυμήθηκα εκείνο τον έμπειρο αξιωματικό που με δάκρυα στα μάτια από την πολύ ένταση , είπε σε συνέντευξη του στην τηλεόραση ότι δεν στάθηκε ικανός να υπηρετήσει τους συμπολίτες του που κινδύνευαν .

Είδα ανθρώπους να αγοράζουν δεντράκια και να τα φυτεύουν όπου βρουν ....σε πρασιές πολυκατοικιών , σε κτήματα , στις άκρες των χωραφιών .

Είδα ελπίδα για όλους μας , μέσα στις στάχτες και την καταστροφή .





Είδα ότι το καλό υπάρχει μέσα μας , αλλά δυστυχώς για τους πιο πολλούς από εμάς , βρίσκει τρόπους έκφρασης μόνο μέσα στις δοκιμασίες .

Γιατί αλήθεια , να μας αλλάζουν μόνο αυτές ?

Ρητορικό το ερώτημα .