Προσευχή

.




Ένα με τη γή από κάτω μου , θεέ μου

Ένα με τον πάνωθέ μου ουρανό

Ένα με τους σπόρους που φυτεύω θεέ μου

Ένα με τις καρδιές που αγαπώ




Τη στάχτη μου , χώμα κάνε θεέ μου

Και την ανάσα μου αγέρα

Τη λαγνεία μου , αγάπη κάνε θεέ μου

Και ζωή το θάνατό μου .

Τη βρήκα σ ένα βιβλίο επιστημονικής

φαντασίας του Clive Barker.




Ο Barker είναι θα έλεγα λίγο περίεργος συνοδοιπόρος ,
πάντα "αιρετικός" ότι κι αν σημαίνει σήμερα αυτή η λέξη .
πάντα προκλητικός στα φανταστικά
"ταξίδια" του πέρα από τις πέντε αισθήσεις .



Σε κάποια άλλη εποχή φαντάζομαι ότι θα μπορούσε
να προκαλέσει (για τα βιβλία και τα πιστεύω του) ,
έκτακτη γενική συνέλευση οικουμενικής συνόδου
και νομίζω ότι αν ήταν στο χέρι κάποιων
ο θάνατος της Υπατίας
θα θεωρούνταν γαλήνιος απέναντι στον δικό του .



Όμως εδώ στάθηκε με σεβασμό ... δεν ξέρω αν τη βρήκε ή
αν την έγραψε ο ίδιος , πάντως την τοποθέτησε
σ ένα κιτρινισμένο από τα χρόνια χαρτί ,
σφηνωμένη ανάμεσα στο πλαίσιο και στο τζάμι
σε κορνίζα φωτογραφίας αγαπημένων απόντων .


"Υπήρχε κάτι παρήγορο , ανακουφιστικό στο
απλοϊκό μήνυμα αυτής της προσευχής ... η ελπίδα που εξέφραζε
για ενότητα και αλλαγή "

... η ελπίδα που πάντα θα συνοδεύει
το ανθρώπινο είδος , όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται
ο καθένας μας .





Μου έκανε κι εμένα κλικ και θέλησα να την βάλω εδώ ...
να σας πω τη δική μου αλήθεια ,
δεν μου φαίνεται και τόσο απλοική ,
δεν νομίζω ότι χρειάζονται ακροβασίες λέξεων
για να πεις το ουσιαστικό .... ούτε για να το αιτηθείς ,
στον φορέα της προσωπικής σου πίστης .


Μοιάζει με κείνα τα μικρά λεκτικά σύμβολα
που από σεβασμό αφήνονται αυτούσια
στο πέρασμα του χρόνου ,
αμόλυντα από υποκειμενικές προσθέσεις και επεξεργασίες ,
μεταφέρουν καθάριο το αρχικό μήνυμα
δημιουργώντας σημεία αναφοράς .

Σσσσ , άφησε σε παρακαλώ τη σιωπή να ακουστεί ....





Μπορείς άραγε να την ακούσεις ? το δοκίμασες ποτέ ?







Μη βιάζεσαι , κάνε μια παύση , η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ξοδεύεσαι αθόρυβα χωρίς να το καταλαβαίνεις .... δεν οδηγεί πουθενά ο δρόμος που διασχίζεται βιαστικά .... δεν το βλέπεις ότι τρέχεις να προλάβεις αυτά που αφήνεις πίσω σου ?



Χαλάρωσε σε παρακαλώ , πάρε μια βαθιά αναπνοή και κλείσε τα μάτια , "δες" με τα μάτια κλειστά μια φορά .... κατέβασε το διακόπτη των αισθήσεων κι αφουγκράσου το σκοτάδι .... μη φοβάσαι , δεν είναι πραγματικό σκοτάδι , η ύπαρξη σου το ζωντανεύει .... αυτό το σκοτάδι αν καταφέρεις να το μετουσιώσεις μπορεί να δώσει χρώμα στις εμπειρίες που έρχονται .... αν καταφέρεις να εξημερώσεις τη ματιά σου απέναντι του .



Σε κάθε περίπτωση αυτό που μπορώ εγώ να σου υποσχεθώ είναι ότι δεν θα πάθεις τίποτε σε βάθος χρόνου , το πολύ πολύ να θυμηθείς κάτι παλιό κι αγαπημένο , κάτι που αναπαύεται σε μια πηγή που γνώριζες κάποτε .... μη φοβάσαι λοιπόν ..... πόσο μπορεί να πονέσει μια αγαπημένη ενθύμηση ελπίδας ?






Άνοιξε μια μικρή ρωγμή στο ποτάμι του χρόνου και κρύψου λίγο εκεί να ξαποστάσεις .... έχεις δικαίωμα να ξαποστάσεις , φαντάζομαι ότι δεν σου το πε ποτέ κανείς αυτό ..... χάρισε για σήμερα τη δόξα του νικητή σε κάποιον άλλο ιδρωμένο δρομέα παράλληλου κόσμου κι άσε την ενέργεια που θα σε τυλίξει να σου ψιθυρίσει το μυστικό της ..... θα καταλάβεις ότι μονο αυτή ξέρει μυστικά , όλα τα άλλα που σου είπαν ήταν πάντοτε γνωστά .... άνοιξε κι εσύ την καρδιά σου και μίλησε στον καλύτερο ακροατή που θα μπορούσες ποτέ να έχεις .... μίλησε για τα όνειρά σου , για τον Έρωτα , για τις επιθυμίες και τις προσδοκίες σου .... ειδικά γι αυτές τις τελευταίες εδώ υπάρχουν οι καλύτερες συνταγές για την διαχείρησή τους .... κάθε προσδοκία θα μπορούσε να λιώσει μ αυτή την οπτική ..... όμως δεν συμβαίνει...τουλάχιστον σε μένα , μπορώ να ομολογήσω εδώ αυτή μου την “έλλειψη” .





Όχι , δεν πιστεύω ότι πεθαίνουν οι προσδοκίες αν μείνουν για λίγο νηστικές ... καμμιά φορά με εκνευρίζουν αφάνταστα , όμως ταυτόχρονα τις σέβομαι .... έχει κυκλοφορήσει το είναι μου μέσα σε προσδοκίες άλλων και πάντα ένιωθα να με τιμάει εκείνη η λάμψη των ματιών πίσω από το κάλεσμα μιας ψυχής .... οι δικές μου όμως, τις πιο πολλές φορές, με πονούσαν κερνώντας με στο τέλος απογοήτευση .... η συνταγή λέει να επιθυμείς χωρίς να προσδοκάς , να θέλεις αλλά μέχρι να συμβεί το ποθητό να δίνεις χώρο στη ζωή και στην απόλαυσή της ..... μ αυτή την κλειδαριά της (περιοδικής) συνείδησης προσπαθώ να τις έχω κλεισμένες στο σεντούκι τους .



Δεν τα καταφέρνω , δεν μπορώ να τις διαχειριστώ , αν θέλεις δώσε μου το άλλοθι της ανθρώπινης αδυναμίας που τόσο αγαπάνε οι θεοί .... αν τις αφήσεις να κυκλοφορούν γύρω σου συνήθως δεν αφήνουν τίποτε όρθιο .... πάντα αχόρταγες τρώνε το παρόν , μασουλάνε συνεχώς στιγμές που γεννήθηκαν για να λάμψουν για σένα , ποτίζουν το χώρο με την αίσθηση του ανικανοποίητου ...... η μόνη περιουσία μας είναι αυτές οι μη αποθηκεύσιμες στιγμές κι εμείς τις θυσιάζουμε στο βωμό μιας αόριστης μελλοντικής πληρότητας ... θα έλεγες ότι είναι κρίμα αλλά από την άλλη όλα τα κρίματα είναι τόσο ανθρώπινα , μπορούμε λοιπόν να τα αποδεχτούμε στο πλαίσιο τής αποδοχής τής ανθρώπινης φύσης μας .... έτσι κερδίζεται κι εκείνο το χαμόγελο προς τον ουρανό , σε κείνο τον καλό κύριο που ασχολείται με τις ζωές μας και που ενίοτε δείχνει υπερβολικό χιούμορ στις αιτήσεις μας .




Προσδοκώ λοιπόν και ως άνθρωπος δεν ντρέπομαι να το δηλώνω .... προσδοκώ κατά βάση ισορροπία, προσδοκώ πολλά ...... και προσδοκώ , συν τοις άλλοις, ανάσταση όλων των τυχόν συναισθηματικά νεκρών και ζωή πληρότητας παρόντος .




Θα κλείσω εδώ ελπίζοντας να μην σε κούρασα αγαπητέ μου αναγνώστη .... ελπίζω να μου συγχωρέσεις την εισαγωγή μου που ένας από τους σκοπούς της ήταν να σου αποσπάσω την προσοχή κι έτσι να φτάσεις στο σημείο να διαβάσεις μέχρι εδώ :) .... μπορείς τώρα ελεύθερα να ανοίξεις τον χρωματιστό διακόπτη των αισθήσεων , να “κοιτάξεις” γύρω σου και να χαμογελάσεις στην ύπαρξη και τα δώρα της . :)




ΥΓ τα χαμόγελα του κειμένου ΔΕΝ είναι ειρωνικά :)




Οι σκέψεις μου περί προσδοκίας γεννήθηκαν μετά την ανάγνωση ενός ποιήματος της Κάκιας...αναρωτιέμαι αν μπορεί έτσι απλά η συμπεριφορά του "άλλου" να οδηγήσει μια δική μας προσδοκία στην ανυπαρξία .